1821 όταν οι Έλληνες κατάφεραν μετά από 400 ολόκληρα χρόνια σκλαβιάς και φυλακής να υψώσουν το βλέμμα τους στον Θεό και με σθένος να φωνάξουν: Ελευθερία ή θάνατος! Και η κραυγή αυτή, ακούστηκε στα πέρατα της οικουμένης!

Μεγάλη ημέρα η σημερινή. Διπλή γιορτή! Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου και η επέτειος της επαναστάσεως του 1821 όταν οι Έλληνες κατάφεραν μετά από 400 ολόκληρα χρόνια σκλαβιάς και φυλακής να υψώσουν το βλέμμα τους στον Θεό και με σθένος να φωνάξουν: Ελευθερία ή θάνατος! Και η κραυγή αυτή, ακούστηκε στα πέρατα της οικουμένης! Οι Έλληνες, πιστεύουν στον Θεό. Και κίνησαν μόνοι σε μια επανάσταση που έφερε τον ζείδωρο αέρα της λευτεριάς στον σκλαβωμένο τόπο. Η Ελλάδα, αναστήθηκε από τις στάχτες της. Όμως, δεν το καταφέραμε μόνοι μας αυτό. 

Πάνω από την χώρα μας, στέκει υψωμένο το χέρι Του Θεού. Οι πρόγονοι μας, αγωνίσθηκαν για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδος την ελευθερία. Όταν ξεκίνησαν την επανάσταση του 1821, πίστεψαν πως μόνον ο Θεός μπορεί να βοηθήσει τούτο τον μαρτυρικό τόπο. Και τα κατάφεραν! Καμιά ιστορική πηγή, δεν μαρτυρά πως στην επανάσταση υπήρξε έστω ένας άθεος που να βγήκε μπροστάρης στον αγώνα. Μπορεί να ήταν αγράμματοι , αλλά είχαν Χριστό στην καρδιά τους! Σήμερα έχουμε εγγράμματους αλλά αρνησίχριστους που θέλουν να πάνε τον τόπο μπροστά κάνοντας μας να ξεχάσουμε το παρελθόν μας! 

Η επανάσταση του 1821, είναι ένα δέντρο, οι καρποί του οποίου είναι η ελευθερία...Και αυτό το δέντρο ποτίστηκε με πολύ αίμα! Αίμα Ελληνικό, αίμα Χριστιανικό, ώστε να θεριέψει τόσο που η σκιά του να γίνει φοβέρα και αντάρα για όσους πίστεψαν πως η δύναμη των πολλών μπορεί να σκλαβώσει τις ελεύθερες ψυχές! Ανήμερα στην γιορτή της Παναγιάς μας, οι προπάτορες μας, έδωσαν όρκο, να πολεμήσουν για την ελευθερία αυτού του τόπου ή να πεθάνουν μαζί με το όνειρο. Ζήτησαν την βοήθεια του Θεού. Άφησαν τις καρδιές τους να δακρύσουν. Και το δάκρυ τους έγινε ποτάμι και κατέπνιξε όλους όσους σταθήκαν απέναντι σε αυτήν την ιδέα που λέγετε Ελλάδα. Γιατί ο Θεός που ''καθεῖλεν δυνάστας ἀπὸ θρόνων καὶ ὕψωσεν ταπεινούς'' δεν θα μπορούσε να αφήσει αβοήθητο τούτο τον τόπο. Ποτέ δεν ξέχασε τους Έλληνες ο Θεός, ποτέ ας μην τον ξεχάσουν και εκείνοι ! 

Σε αυτό τον αγώνα, ο σκλαβωμένος λαός μας, είχε τους ποιμένες τους κοντά του! Το ράσο έγινε η σημαία ελευθερίας πριν ακόμα δημιουργηθεί η Ελληνική σημαία. Οι Νεομάρτυρες, έγιναν το φιτίλι που άναψε την φλόγα της επαναστάσεως. Η Ελλάδα , είχε τους παπάδες και τους δεσποτάδες που δεν εγκατέλειψαν το δούλον Γένος! Χιλιάδες μάρτυρες στα χρόνια της σκλαβιάς. Πατριάρχες, Επίσκοποι, Ιερείς, μοναχοί, όλοι στον κοινό αγώνα. Και αν υπήρχαν κιοτήδες ανάμεσα τους, τους δίκασε και τους καταδίκασε η ίδια η ιστορία, η οποία με χρυσά γράμματα έγραψε τα ονόματα των υπολοίπων, των ηρώων στην διφθέρα της. Γρηγόριος ο Ε' και Κύριλλος ο Στ' Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, που θανατώθηκαν με τον ίδιο τρόπο και οι δύο, με λίγες μέρες διαφορά μεταξύ τους. Διονύσιος Τρίκκης ,Σεραφείμ Φαναρίου , Γρηγόριος Δικαίος, Αθανάσιος Διάκονος, Σαμουήλ Μοναχός και εκατοντάδες ακόμα κληρικοί παντός βαθμού που έδωσαν το αίμα τους γιαυτό τον τόπο, γιαυτό τον λαό! Και το όνειρο έγινε πραγματικότητα! Και ο αέρας της ελευθερίας ήλθε. Οι Έλληνες, έδωσαν την μάχη και την κέρδισαν! 

Θυμάμαι, μικρό παιδί ήμουν και έβλεπα την γνωστή ιστορική ταινία Παπαφλέσσας, μια ταινία που αποτίει φόρο τιμής στον Αρχιμανδρίτη Γρηγόριο Δικαίο, που στάθηκε σαν άλλος Λεωνίδας , στο Μανιάκι με ελάχιστους άνδρες απέναντι στους κατακτητές. Η ταινία αυτή, μια από τις καλύτερες που δημιούργησε στην ιστορία του ο Ελληνικός κινηματογράφος, σε κάποια στιγμή αποτυπώνει την εικόνα της επανάστασης με την ύψωση του θρυλικού λαβάρου της Αγίας Λαύρας από τον Επίσκοπο Παλαιών Πατρών Γερμανό όπως μας την μεταφέρει ο Γάλλος φιλέλληνας περιηγητής και ιστορικός Φρανσουά Πουκεβίλ. Στην σκηνή αυτή φαίνεται ο Παλαιών Πατρών Γερμανός να ομιλεί στους υπόδουλους Έλληνες με ένα καταπληκτικό μονόλογο που μέσα του, κρύβει όλη την φλόγα της επανάστασης. Κείμενο που προσομοιάζει με την διακήρυξη της Ανεξαρτησίας που υπογράφηκε στην Επίδαυρο το 1822. Με αυτό το κείμενο σταματώ τις σκέψεις. Και παρακαλώ τον Θεό να μην αποστρέψει ποτέ το πρόσωπο Του από τα παιδιά Του! Παρακαλώ τον Θεό, να μας ενισχύσει στα πέτρινα αυτά χρόνια που ζούμε, μιας κάποιας άλλης σκλαβιάς και φυλακής... 

Έλληνες… Επί τέσσερας περίπου αιώνας, η σκληρά μάστιγα της δουλείας επάταξε τας κεφαλάς ημών. Δουλεία, ει τις ουδεμίαν άλλην ομοίαν είχεν εις τον κόσμον. Ο πόλεμος ημών είναι πόλεμος εθνικός, πόλεμος ιερός, πόλεμος προς ανάκτησιν των δικαίων της ελευθερίας και της τιμής. Δίκαια, τα οποία ενώ γεύονται όλοι οι συνομούμενοι λαοί , από ημάς η σκληρά των οθωμανών τυραννία επροσπάθησεν με βία να αφαιρέσει και εντός του στήθους ημών να καταπνίξει!

Αλλά , δίκαια τα οποία η φύσις ενέσπηρεν βαθέως εις την καρδίαν των ανθρώπων , όχι τριών η τεσσάρων ,αλλά χιλίων και μυρίων αιώνων δουλεία δεν δύναται να εξαλείψει...Από σήμερον, την μεγάλην ημέραν του Ευαγγελισμού, ομοθυμαδόν εκστρατεύομεν αποφασίσαντες η να επιτύχομεν τον σκοπόν μας και να ελευθερωθώμεν ή να χαθώμεν εξ ολοκλήρου, κρίνοντες ανάξιον να ζώμεν πλέον ημείς οι απόγονοι του περικλέους εκείνου έθνους τών Ελλήνων υπο δουλείαν τοιάυτην. Έλληνες! Η ώρα ήλθεν! ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΘΑΝΑΤΟΣ!


π. Θωμάς Ανδρέου