« Ο Υπουργικός» Θώκος της Ιεροσύνης

Χαράλαμπος Β Κατσιβαρδάς, Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

Η βιωματική εμπειρία ως προς την προσέγγιση του Χριστού μας, φρονώ ότι, συνιστά ανυπερθέτως την πιο ασφαλή και αδιάψευστη οδό προσεγγίσεως του Θείου, καθότι προτάσσεται η οντολογική προσέγγιση, η ψηλάφηση του Κυρίου μας, ως υπαρκτό πρόσωπο εις την καθημερινότητα μας, όχι ως μία αφηρημένη έννοια, ή μεταφυσική ιδέα, την οποία την προσεγγίζουμε προεχόντως και κυρίως νοησιαρχικά.

Περαιτέρω δηλαδή, η Εκκλησία είναι βίωμα, ενέχει το στοιχείο της ανατρεπτικότητας, της διαρκούς εγρηγόρσεως καθώς και της θυσιαστικής αυταπαρνήσεως, εις τον αντίποδα με τις παγιωμένες βεβαιότητες ορθολογιστικών δογμάτων.

Υπό άλλη δηλαδή διατύπωση, η ορθολογιστική προσέγγιση, μας συνδράμει εις το να κατανοήσουμε υπό ένα επιστημονικό- συστηματικό πρίσμα, την επιστήμη της Θεολογίας, την ιστορική, θρησκειολογική κοινωνική, πολιτισμική και δογματική της διάσταση, δίχως όμως ουδόλως τούτο να σημαίνει ότι αντικαθιστά, την βιωματική πίστη, η οποία είναι η καρδιακή ερμηνεία των Ευαγγελίων.

Άρα ο απλός πιστός λαός, ενδεχομένως να είναι βιωματικός μύστης, των ναμάτων της Ορθοδόξου παραδόσεως, και να γιγνώσκει, ένεκεν του ισχυρού βιώματος του, την θεολογία της αληθείας, άρα λοιπόν, η πίστη προκρίνει την πράξη ως στάση ζωής και την επιστήμη ως μηχανισμό, κριτήριο ερμηνείας και καθοδήγησης της πίστεως μας.

Εντούτοις όμως οι σημερινοί μας θρησκευτικοί ταγοί, κατά το ορθότερον, ορισμένοι εξ αυτών, λειτουργούν ως προβατόσχημοι λυκοποιημένες, δίχως αιδώ και δικαιοσύνη, αδιαφορούν δια την πορεία του ποιμνίου, δια την κοινωνική και πολιτικά υφιστάμενη κατάσταση, έχουν καταδήλως και απροσχηματίστως μετασχηματισθεί, σε οκνηρούς κρατικούς υπαλλήλους, μην έχοντες την επίγνωση του Ιερού Λειτουργήματος το οποίο διακονούν καθώς και το μέγεθος της ευθύνης του ράσου.

Η εκκωφαντική σιωπή της επισήμου Εκκλησίας σε καίρια ζητήματα δια το έθνος, κατά τους χαλεπούς καιρούς τους οποίες ανυπερθέτως και αφεύκτως βιώνουμε όπου εκριζώνεται η πίστη μας και πολεμιέται λυσσωδώς η Ορθοδοξία, είναι ψηλαφητή, καθότι, δεν υπάρχει ένας ισχυρός αντίλογος, ένας πύρινος αφυπνιστικός λόγος, ο οποίος θα συμπαρασύρει θεμιτά το έθνος προς την καθολική αναγέννηση και εξ ανάστασή του.

Η ελπίς εις την σημερινή παρακμιακή αποσύνθεση, είναι ότι παρά το γεγονός ότι πολλοί Μητροπολίτες συμπεριφέρονται ως Υπουργοί, (δημόσιες σχέσεις, ετερόκλητης φύσεως δουλειές ,πλήρης και ανίερος εναγκαλισμός με το κατεστημένο και τον σηψαιμικό σύστημα), υπάρχουν ορισμένοι άλλοι οι οποίο ομνύουν πίστη προς Αρχές και Αξίες, άλλοι εν ενεργεία και άλλοι ένα αποδρομή, αυτοί προβάλλουν την Πίστη μας ανενδοίαστα και διαδηλώνουν ευθαρσώς την Αλήθεια, δίχως φόβο και πάθος μη φοβούμενοι δια το « πολιτικό κόστος» προς τον εξωνημένο θνησιγενή περίγυρο.

Αυτοί οι Ιερείς με το διαπρύσιο λόγο τους, διατηρούν άσβεστη την φλόγα της εθνεγερσίας, της εγρήγορσης της, πίστης σε ιδανικά και αξίες, αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν τα πνευματικά παραδείγματα δια την σώφρονα πορεία του βίου μας, και την καλλιέργεια των ιδανικών εις τις επιγενόμενες γενεές, αυτοί οι πεφωτισμένοι Ιερείς οριοθετούν την θέση τους με τους πολιτικούς, διακρίνοντες με απόλυτη σαφήνεια και ενάργεια, τον άμβωνα του κηρύγματος του λόγου του Κυρίου μας, με το αναλόγιο των διαβημάτων της άνευρης και εν πολλοίς ανούσιας πολιτικής ρητορικής. Νίψον ανομήματα, μη μοναν όψιν