ΚΡΑΥΓΗ ΙΕΡΕΑ ΣΕ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ: ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΜΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΜΕ

Ὡς ἀνάξιος λειτουργός τοῦ Ὑψίστου , σάν υἱός πρός Πατέρα καταθέτω μέ ἁπλά λόγια τίς ἀπορίες-σκέψεις μου, προβληματισμούς καί διαθέσεις μου, σέ Σᾶς πού ἔχετε ἀναλάβει θείᾳ χάριτι τόν ρόλο τοῦ πνευματικοῦ μας πατέρα καί καθοδηγητῆ γιά τήν Οὐράνια Βασιλεία. Ἐπιπλέον ἐννοεῖται ὅτι δέν κάνω τόν δάσκαλο.

Προφανῶς καί γνωρίζετε τήν μέχρι τώρα συνέπεια, πειθαρχία καί ὑπακοή πού δείχνω στά ποιμαντικά μου καθήκοντα καί ὡς ἐφημέριος καί ὡς ὑπεύθυνος τῆς Νεότητας τοῦ καθ᾿ ἡμᾶς Ἱεροῦ Ναοῦ.


Βεβαίως καί γνωρίζω τίς ἀπαγορεύσεις ἀπό πλευρᾶς Πολιτείας καί Ἱερᾶς Συνόδου ὡς πρός τήν τέλεση τῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν, ἀλλά καί τίς ἐνδεχόμενες συνέπειες πού θά ἔχω στήν περίπτωση ἀνυπακοῆς. Σαφῶς καί γνωρίζω πώς ἡ προσωρινή – θέλω να πιστεύω – στέρηση τῆς Θείας Λειτουργίας καί ἀκολούθως τῆς Θείας Κοινωνίας ὀφείλεται στή γενικότερη ἀποστασία μας (πορνεῖες, μοιχεῖες, ὁμοφυλοφιλία… καί ὄχι μόνο). Ἑπομένως θά μποροῦσε να πεῖ κανείς ὅτι εἶναι ἕνα ἐπιτίμιο, ἕνας κανόνας τοῦ ἀγαπημένου μας Θεοῦ πρός μετάνοια, πρός αὐτοέλεγχο καί περισσότερη προσευχή.

Ὡστόσο ὅμως ἡ συνείδησή μου μέ ἐλέγχει θέτοντάς μου τά ἑξῆς ἐρωτήματα:

Πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ ἤ ἀνθρώποις (πολιτεία);

Πῶς ἀπό δῶ καί πέρα θά παρακαλέσω τόν Θεό καί τήν Παναγία, ὅταν ἤδη θά τούς ἔχω ἐν μέρει ἀρνηθεῖ;

Τί θά ἔκανε ἕνας ἅγιος ἱερεύς στήν προκειμένη περίσταση τῶν ἡμερῶν μας;

Εἶναι ἤ δέν εἶναι ἀληθής ὁ λόγος τοῦ ἁγίου Πορφυρίου ἀλλά καί ἄλλων ἁγίων ὅτι ἡ κτιστή Ἐκκλησία εἶναι ἡ ὑπόσταση τῆς ἀκτίστου; Κλείνει ποτέ ἕνα νοσοκομεῖο λόγῳ κάποιας πανδημίας; Εἶναι ἤ δέν εἶναι νοσοκομεῖο ἡ Ἐκκλησία; Δέν εἶναι ἁγιασμένος ὁ χῶρος τῆς Ἐκκλησίας; (τό ξύλο, τό μέταλλο, τό μάρμαρο, τό ὕφασμα… )

Σέ προηγούμενες πανδημίες ἡ Ἐκκλησία τουλάχιστον ἐθεωρεῖτο καταφύγιο προσφυγῆς καί προσευχῆς. Ἔπαψε νά εἶναι τέτοιο στίς ἡμέρες μας; Λιτανεῖες, ἱερά λείψανα καί εἰκόνες δέν παύουν πλέον νόσους καί ξηρασίες;

Ἄν πεθάνω αὐτήν τή στιγμή, τί θά ἀπολογηθῶ στόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό; Ὅτι ὑπήκουσα στήν Πολιτεία καί στήν Ἱερά Σύνοδο χάριν τῆς ὑγείας τῶν συνανθρώπων μου; Τί θά ἀπαντήσω ὅταν ρωτηθῶ μέ ποιό δικαίωμα στέρησα τή Θεία Λειτουργία καί τή Θεία Κοινωνία ἀπό τούς πιστούς; Λειτουργία δέν σημαίνει ἔργο τοῦ λαοῦ;

Μπορεῖ νά μείνει σπίτι του ἀνενεργός ὁ λειτουργός τοῦ Ὑψίστου;

Πῶς θά παροτρύνω τούς ἀνθρώπους ἀπό ἐδῶ καί πέρα λέγοντάς τους «ἐλᾶτε στήν Ἐκκλησία νά λειτουργηθῆτε, νά ἐξομολογηθῆτε, νά κοινωνήσετε, νά σωθῆτε;»; Δέν θά μοῦ ἀπαντήσουν δικαίως «μά ἐσεῖς τίς κλείσατε!»; Δέν θά μέ περιγελάσουν καί πάλι δικαίως λέγοντάς μου «ἀκόμη καί στά σοῦπερ μάρκετ, ὑπό προϋποθέσεις, δέν μπαίνουν δύο ἕως πέντε ἄτομα, ἀλλά πολύ περισσότερα»;

Τά περί δημοκρατίας καί ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου τά ξεχάσαμε;

Γιά ὅλους αὐτούς τούς λόγους-προβληματισμούς πού δέν εἶναι μόνο δικοί μου ἀλλά καί πολλῶν ἄλλων ἱερέων καί πιστῶν, ἐπειδή δέν ἀντέχουμε νά μή λειτουργοῦμε οἱ ἱερεῖς ἤ νά μή λειτουργοῦνται οἱ πιστοί, ἔστω τίς Κυριακές, σᾶς παρακαλοῦμε νά ἐνεργῆστε τά δέοντα, ὥστε νά ζήσουμε ἐντός τῶν ἱερῶν ναῶν τά ἅγια Πάθη τοῦ Χριστοῦ μας φθάνοντας καί στήν Ἀνάσταση.

Ἀσπάζομαι τήν δεξιά Σας.

Πρωτ. Βασίλειος Κοκολάκης

ἐφημέριος Ἱ.Ν.Ὑψώσεως Τιμίου Σταυροῦ Χολαργού

Πηγή