Τι είναι τελικά, βρε μπάρμπα, ο Έλληνας;

Παλικαρά μου,
πάρε το βλέμμα σου από τους Γερμανούς.

(Τόσοι για έναν.

Έτσι, για να πάρουν όλοι τους, όχι λίγη,
αλλά ολάκερη την αμαρτία επάνω τους).

Και στόχευσε στο παράστημα του ενός.

Στο σπάνιο της στάσης του.

Στο άφθαστο της αξιοπρέπειάς του.

Στο δυσεύρετο της τόλμης του.

Στο απίθανο της αφοβίας του.

Δεν παρακαλάει.

Δεν εκλιπαρεί.

Δεν πέφτει στα πόδια.

Δεν μυξοκλαίει

Δεν ενδίδει.

Δεν συμβιβάζεται.

Βαστάει ψηλά το κεφάλι.

Τους κοιτάει στα μάτια.

Χωρίς ίχνος εκδικητικότητας. 

Σαν Άγιος μπροστά στους δημίους του. 

Κι έτσι τραβάει προς τον θάνατο,  που εκείνος μοναχά απ΄όλους τους ξέρει πως είναι Ζωή.

Γιατί την κρίσιμη ώρα, που μια βολά μονάχα έρχεται στη ζωή του ανθρώπου, μάς δείχνει πως είναι να γεννήθηκες και να παραμένεις Έλληνας...

Μέχρι το τέλος.

ΥΓ: Μακάρι να λαθεύω, αλλά τέτοιες κρίσιμες ώρες θα κληθείτε να διαχειριστείτε. 

Και σεις και τα παιδιά σας. 

Ετοιμαστείτε και ετοιμάστε τα. 

Μες στις εκκλησιές των Ναών και των σπιτιών σας. 
Και στα σχολειά σας.
Κρεμάστε αυτήν την εικόνα πάνω από τον πίνακα 
και κάτω από τον Χριστό.
Και όταν θα σας ρωτάνε τα πιτσιρίκια σας 
"τι σόϊ είναι ο Έλληνας", 
αυτό να τους δείχνετε.
Ετοιμαστείτε και ετοιμάστε τα, 
το λοιπόν. 

Και μεις από κει πάνω θα σας κοιτάμε.
Περήφανοι για τα παιδιά και για τα' γγόνια μας... 
Κοιτάξτε ν΄αργήσετε να μας έρθετε.

Μα θα σας περιμένουμε. 
Μια αιωνιότητα να΄μαστε μαζί...

~ Από τον μπάρμπα σου.-