Το πείραμα του 13033 στον “θαυμαστό καινούργιο κόσμο” της ελληνικής τυραννίας

Του Κωνσταντίνου Βαθιώτη, Αναπλ. Καθηγητή Νομικής Σχολής Δ.Π.Θ.

«Η αλήθεια είναι απειλή και η επιστήμη δημόσιος κίνδυνος»

Αλντους Χάξλεϋ, Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος

μτφ.: Ελένη Κυπραίου, εκδ. Κάκτος, 1980, σελ. 252.

Στην συνέντευξη της 4ης Νοεμβρίου 2020 που παραχώρησε ο Υπουργός Επικρατείας και Ψηφιακής Διακυβέρνησης κ. Κυριάκος Πιερρακάκης στην δημοσιογράφο Βίκυ Φλέσσα (εκπομπή “Στα άκρα”) παρακολουθήσαμε άφωνοι, μεταξύ άλλων, την προσπάθεια του Υπουργού να παραπλανήσει τον ανυποψίαστο Έλληνα πολίτη συγκαλύπτοντας τεχνηέντως την τεράστια συνταγματική εκτροπή που έχει υλοποιήσει δύο φορές μέχρι σήμερα το καθεστώς της Νέας Αντίχριστης Δικτατορίας.

Όπως κατ’ επανάληψιν έχει επισημανθεί, με επίκληση των έγκριτων συνταγματολόγων Αριστόβουλου Μάνεση και Πρόδρομου Δαγτόγλου, η υποχρέωση γνωστοποίησης στις αρχές της πρόθεσης και του λόγου μετακίνησης, είτε με SMS είτε με συμπλήρωση “αυτοβεβαίωσης”, είναι κραυγαλέα αντισυνταγματική, αφού θίγει τον πυρήνα του θεμελιώδους δικαιώματος της ελευθερίας μετακίνησης. Μάλιστα, το μέτρο αυτό λειτουργεί συνδυαστικά τόσο με την υποχρέωση μασκοφορίας σε όλους τους κλειστούς και ανοικτούς χώρους (πρόκειται για καθ’ εαυτήν αντισυνταγματική υποχρέωση η οποία σε αυτήν την έκταση θεσπίσθηκε από την Ελλάδα κατά παραγνώριση της πρακτικής που ακολουθεί η συντριπτική πλειονότητα των λοιπών ευρωπαϊκών χωρών) όσο και με την απαγόρευση βραδινής κυκλοφορίας από τις 21.00 μέχρι τις 05.00. Ως εκ τούτου, η θεμελιώδους σημασίας ελευθερία μετακίνησης του Έλληνα πολίτη συνθλίβεται με τέσσερεις τρόπους, καθ’ όσον αυτός δεν επιτρέπεται να βγει εκτός της οικίας του: α) αν δεν έχει γνωστοποιήσει την πρόθεση μετακίνησής του, β) αν δεν έχει αποδεχθεί εκ των προτέρων τον αστυνομικό έλεγχο περί της συνδρομής νομίμου λόγου μετακίνησής του, γ) αν δεν φορά μάσκα και δ) αν δεν συντρέχει ένας από τους τρεις περιοριστικά αναφερόμενους λόγους (εργασίας, υγείας και εξόδου με κατοικίδιο ζώο), εφόσον έχει πρόθεση να μετακινηθεί μεταξύ 21.00 και 05.00.

Περισσότερο παρά ποτέ επίκαιρη είναι η ακόλουθη θέση του επιστημονικού ογκόλιθου Αριστόβουλου Μάνεση (Συνταγματικά Δικαιώματα, α΄ ατομικές ελευθερίες, πανεπιστημιακές παραδόσεις, δ΄ έκδοση, εκδ. Σάκκουλα, Θεσσαλονίκη 1982, σελ. 134): «Η εν γένει διακίνηση και κυκλοφορία στο εσωτερικό της χώρας μπορεί να ρυθμισθεί ή και περιορισθεί με νόμο ή βάσει νόμου. Βασικά όμως είναι ελεύθερη: δεν υπόκειται σε απαγορεύσεις ούτε εξαρτάται από σχετική άδεια ούτε απαιτείται, έστω, υποβολή σχετικής δήλωσης (γνωστοποίησης) προς τις αρχές εκ μέρους των πολιτών. […] Υπάρχουν όμως κράτη, όπου απαιτείται άδεια κυκλοφορίας στο εσωτερικό της χώρας ακόμη και για τους υπηκόους τους. Στην Ελλάδα παρόμοιες απαγορεύσεις, καθώς και κυκλοφορίας κατά τη νύχτα, ίσχυσαν σε συνταγματικά ανώμαλες περιόδους. Πάντως τέτοιοι έντονοι και εκτεταμένοι περιορισμοί αναιρούν την ουσία του συγκεκριμένου ατομικού δικαιώματος και αντιβαίνουν προς το άρθρο 5 παρ. 3 του Συντάγματος».

Μάλιστα, τα ανωτέρω μέτρα είναι έκθετα και για έναν ακόμη πολύ σοβαρό λόγο: Εφόσον στο άρ. 5 παρ. 4 Συντ. προβλέπεται ότι «Απαγορεύονται ατομικά διοικητικά μέτρα που περιορίζουν σε οποιονδήποτε Έλληνα την ελεύθερη κίνηση», η εξαίρεση της ερμηνευτικής δήλωσης, βάσει της οποίας «Στην απαγόρευση της παραγράφου 4 δεν περιλαμβάνεται […] η λήψη μέτρων που επιβάλλονται για την προστασία της δημόσιας υγείας ή της υγείας ασθενών, όπως νόμος ορίζει», κατ’ εφαρμογή του “εξ αντιδιαστολής” (e contrario) μεθοδολογικού επιχειρήματος, δεν μπορεί παρά να αφορά (και, ταυτοχρόνως, να δικαιολογεί) μόνο την θέσπιση ατομικών, όχι όμως γενικών διοικητικών μέτρων που περιορίζουν την ελεύθερη κίνηση των Ελλήνων, όπως δηλ. συμβαίνει στην περίπτωση των “lockdown”.

Αγνοώντας πλήρως τις ανωτέρω επισημάνσεις, ο κ. Πιερρακάκης προσποιήθηκε ότι ζούμε σε έναν θαυμαστό καινούργιο (ηλεκτρονικό) κόσμο, όπου ο Έλληνας πολίτης θα πρέπει να νιώθει υπερήφανος για το “κατόρθωμα” της ελληνικής κυβέρνησης να τον διευκολύνει στην διαχείριση του αυτοπεριορισμού του, δίνοντάς του την εκπληκτική-μοντέρνα δυνατότητα να δραπετεύει από το κλουβί του μέσω αποστολής SMS! Κατά τούτο, ο εν λόγω Υπουργός έδωσε ένα ανεπανάληπτο ρεσιτάλ, υποδυόμενος τον ταχυδακτυλουργό της πολιτικής: Μιλώντας με αξιοθαύμαστα μειλίχιο ύφος και φορώντας ένα συνεχές χαμόγελο κατέστησε αόρατο τον ανασκολοπισμό του Συντάγματος, εμφανίζοντας το μέτρο της αποστoλής SMS ως ένα “εξαιρετικά πετυχημένο πείραμα”, για το οποίο λάβαμε τα εύσημα της κ. Margrethe Vestager!

Πάλι καλά που ο κ. Πιερρακάκης δεν ανέτρεξε στην θαυμάσια πραγματεία του Sir Thomas More με τίτλο “Ουτοπία” (εις: Στ. Ροζάνη [επιμ. έκδ.], Τρία κείμενα για την ουτοπία, Thomas More Ουτοπία, Francis Bacon Νέα Ατλαντίς, Henry Nevill, Η νήσος των Πάιν, μτφ.: Γρ. Κονδύλης, εκδ. Μεταίχμιο, Θεσσαλνίκη 2007), για να προσπαθήσει να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Στο έργο αυτό βρίσκουμε το ακόλουθο χωρίο (σελ. 90): «Όταν κάποιος επιθυμεί να επισκεφτεί φίλους που ζουν σε άλλη πόλη ή να πάει να δει μια άλλη περιοχή, εύκολα παίρνει άδεια από τους Χοιροστασιάρχες ή τους Τρανοβόρους, εκτός αν χρειάζεται να παραμείνει οπωσδήποτε στην πόλη του. Κανείς δεν ταξιδεύει μόνος του, αλλά πάντα παρέα με άλλους. Και κουβαλούν πάνω τους επιστολή του Άρχοντα που διαβεβαιώνει πως έχουν άδεια να ταξιδέψουν, και ορίζει μάλιστα και την ημερομηνία επιστροφής».

Όποιος δεν έχει τον χρόνο, την διάθεση ή την δυνατότητα να ακούσει όσα φοβερά και τρομερά εκστόμισε ο κ. Πιερρακάκης, ας διαβάσει ευθύς αμέσως την απομαγνητοφωνημένη εκδοχή τους:

«Εμείς ακολουθήσαμε μια άλλη πορεία στη χώρα μας κατά τη διάρκεια του κορωνοϊού από την πρώτη μέρα μέχρι σήμερα. Η στρατηγική δεν είχε σχέση με την επιτήρηση. Η λέξη κλειδί ήταν η λέξη ενδυνάμωση, στα αγγλικά empowerment. Το 13033 είχε επακριβώς αυτόν τον χαρακτήρα, ήταν η χρήση της τεχνολογίας, αλλά το κράτος δεν κοίταγε ποτέ τα δεδομένα, τα πετούσε την ίδια μέρα. Ήταν ένα εργαλείο για να μη χρησιμοποιείς χαρτί, κι αν θέλετε ήταν κι ένα εργαλείο που είχε πολλή σχέση με έναν κλάδο των οικονομικών, με τα οικονομικά της συμπεριφοράς, γιατί εμείς στην πραγματικότητα δεν ήμασταν σε θέση να ελέγξουμε αν ένας πολίτης έστελνε δέκα ή δεκαπέντε μηνύματα την ημέρα για να βγει. Ήταν στην ουσία μια αυτορρύθμιση: Γνωρίζοντας ότι έπρεπε να στέλνεις μήνυμα για να βγεις, εσύ ο ίδιος πειθαρχούσες στον εαυτό σου. Και σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, σύμφωνα με την Αντιπρόεδρο της Επιτροπής, την κ. Vestager αυτό το πείραμα, το πείραμα του 13033, ήταν μια από τις πιο πετυχημένες παρεμβάσεις του [ορθώς: της] covid. Και τη χώρα μας δεν την αφορά ο κόσμος του Χάξλεϋ, ο κόσμος του Όργουελ, την αφορά ο κόσμος του Κάφκα».

Ως άριστος ταχυδακτυλουργός, ο κ. Πιερρακάκης ποντάρει στο γεγονός ότι οι “θεατές του τσίρκου” σαγηνεύονται από τις κινήσεις των χεριών του, εν προκειμένου από τα λόγια του, κρατώντας απενεργοποιημένες τις λοιπές ανθρώπινες λειτουργίες, όπως είναι π.χ. η μνήμη. Δυστυχώς για εκείνον υπάρχουν θεατές που την διατηρούν αλώβητη, διότι θυμούνται πολύ καλά ότι, επί εποχής “lockdown I” (βλ. τα δημοσιεύματα της 2ας Απριλίου), είχε επικριθεί «η καταχρηστική αξιοποίηση της φόρμας εξόδου από το σπίτι, όσο και τα αλλεπάλληλα μηνύματα κινητής τηλεφωνίας από τους ίδιους συνήθως αποστολείς», με αποτέλεσμα να συζητηθεί τότε η λήψη πρόσθετων περιορισμών «σε μια ύστατη προσπάθεια συμμόρφωσης, κυρίως εκείνων των λίγων που επιμένουν σε μορφές ανυπακοής». Ειδικότερα, ανάμεσα στις επικρατέστερες επιλογές για το κυβερνητικό επιτελείο συγκαταλέγονταν «η οριοθέτηση της χρονικής διάρκειας κάθε εξόδου από το σπίτι, αλλά και η μείωση του αριθμού των μετακινήσεων κατά άτομο σε ημερήσια βάση, προκειμένου να αποφευχθούν φαινόμενα διαδοχικής μετακίνησης των ίδιων φυσικών προσώπων». Όπως σημειώθηκε χαρακτηριστικά, η αναγκαιότητα των μέτρων αυτών οφειλόταν στις «καταγραφές αλόγιστης χρήσης των αδειών μετακίνησης»!

Αλλά και επί “lockdown II”, σύμφωνα με την δημόσια τοποθέτηση του κ. Χαρδαλιά στις 12 Νοεμβριου 2020, τα νέα αυστηρότερα μέτρα εκρίθησαν απαραίτητα, επειδή «παρατηρήθηκε κατάχρηση των SMS τη νύχτα με περιττές μετακινήσεις κυρίως σε οικίες πολιτών, οι οποίες διευκολύνουν τη μετάδοση του ιού». Επαληθεύονται λοιπόν απόλυτα οι ταχυδακτυλουργικές δεξιότητες του κ. Πιερρακάκη, ο οποίος επεχείρησε να σβήσει από την μνήμη του Έλληνα πολίτη τα ζοφερά χρώματα του καθημερινού βίου του, πιάνοντας στα χέρια του το πινέλο του ψεύδους: «το κράτος», τάχα, «δεν κοίταγε ποτέ τα δεδομένα, τα πετούσε την ίδια μέρα»! Φυσικά, πριν από τον κ. Πιερρακάκη, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο είχε ψευσθεί ο κ. Μητσοτάκης, ο οποίος σε κοινή συνέντευξη που είχε δώσει με τον κ. Yuval Noah Harari (3.10.2020) είχε δηλώσει ότι: «αξιοποιήσαμε πράγματι την τεχνολογία αλλά με έναν δημιουργικό τρόπο: ζητήσαμε από τους πολίτες να στέλνουν SMS όταν επρόκειτο να φύγουν από το σπίτι τους· θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι με αυτόν τον τρόπο προσθέσαμε στους πολίτες ένα βάρος που οφείλεται σε κράτος επιτήρησης, αλλά εμείς σβήναμε όλα τα δεδομένα». Ο ορισμός της ανήθικης μετατροπής του μαύρου σε άσπρο! Αιδώς, Αργείοι!

Και επειδή ο κ. Πιερρακάκης προσπάθησε επιπλέον να αποκρύψει την συγκλονιστική ομοιότητα που εμφανίζει η εποχή μας με τα απολυταρχικά καθεστώτα τα οποία περιγράφονται στα δυστοπικά μυθιστορήματα “Θαυμαστός καινούργιος κόσμος” και “1984”, ισχυριζόμενος ότι δήθεν «τη χώρα μας δεν την αφορά ο κόσμος του Χάξλεϋ» (ή ο κόσμος του Όργουελ), επείγει να πληροφορηθεί τούτο: Στον “Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο” ο αναγνώστης έρχεται αντιμέτωπος με τον εφιάλτη μιας τυραννικής εξουσίας η οποία αποσκοπεί στην απόκτηση του ελέγχου επί όλων των εκφάνσεων του κοινωνικού βίου. Κουμάντο στο εγκαθιδρυθέν το έτος 632 μετά Φορντ Παγκόσμιο Κράτος κάνουν δέκα παντοδύναμοι διαχειριστές συνεπικουρούμενοι από στελέχη που διευθύνουν έναν πληθυσμό σκλάβων προκαθορισμένο να αγαπά την υποτέλεια μέσω της επιστήμης της βιολογίας και της προπαγάνδας.

Σε αντίθεση με την πλειοψηφία, η οποία απολαμβάνει την (επίπλαστη) ευτυχία που έχει εξασφαλίσει γι’ αυτήν το Παγκόσμιο Κράτος (όταν, μάλιστα, κάτι πάει στραβά, οι πολίτες λαμβάνουν ένα χάπι που λέγεται “σόμα”: αυτό «καλμάρει τον θυμό τους, τους φιλιώνει με τους εχθρούς τους, τους κάνει υπομονετικούς και καρτερικούς»), ένα μικρό τμήμα του πληθυσμού αντιστέκεται στον συγκεκριμένο τρόπο ζωής και έχει επιλέξει να ζει μακριά από τον πολιτισμό σε πρωτόγονη κατάσταση άγευστος κάθε επιστημονικής και τεχνολογικής εξέλιξης. Σε αυτήν την κατηγορία ανήκει και ο Άγριος Τζων, ο οποίος αρνήθηκε να συμβιβασθεί με τους κανόνες του απολυταρχικού συστήματος και επέλεξε να αποσυρθεί οριστικώς και αμετακλήτως σε ένα ερημητήριο «τον παλιό φάρο στην άκρη του λόφου ανάμεσα στο Πότενχαμ και στο Έλστεντ».

Στην συνέχεια παρατίθεται η καθοριστικής για την σημερινή εποχή στιχομυθία ανάμεσα στον Άγριο Τζων (Α.Τ.) και τον Παγκόσμιο Κυβερνήτη Μουσταφά Μοντ (Μ.Μ.), η οποία αναδεικνύει τον λόγο για τον οποίο την σήμερον ημέραν δεν πρέπει να παρασυρθούμε από τις “πατερναλιστικές Σειρήνες” των υγειονομικών διαχειριστών που δήθεν νοιάζονται για το καλό μας. Αντιθέτως, οφείλουμε να μείνουμε άγρυπνοι φύλακες των ατομικών ελευθεριών και των θεμελιωδών δικαιωμάτων μας, απορρίπτοντας όλα τα παρά φύσιν επιστημονικά σκευάσματα με τα οποία οι εν λόγω διαχειριστές, μέσω της διαρκούς προπαγάνδας και της εν γένει πλύσης εγκεφάλου, επιχειρούν να μας τροφοδοτούν νυχθημερόν αποσκοπώντας φυσικά στην διαιώνιση της δικής τους εξουσίας και στην εδραίωση του δικού τους καλού: είτε πρόκειται για τεχνολογικά σκευάσματα (βλ. π.χ. ό,τι συνδέεται με την εξ αποστάσεως εργασία και εκπαίδευση) είτε για ιατρικά (βλ. ιδίως τα πάσης φύσεως, κάθε άλλο παρά ακίνδυνα για τον ανθρώπινο οργανισμό, φάρμακα και εμβόλια – λειτουργούντα συχνά ως δίκοπα μαχαίρια). Ιδού λοιπόν το κρίσιμο χωρίο (μτφ.: Ελένη Κυπραίου, εκδ. Κάκτος, Αθήνα 1980, σελ. 265):

Μ.Μ.: «Οι άντρες και οι γυναίκες θα έπρεπε νάχουν πιο ενισχυμένη αδρεναλίνη από καιρό σε καιρό […]. [Είναι] απαραίτητη προϋπόθεση για καλή υγεία. Γι’ αυτό δίνουμε Τ.Β.Π. δόσεις, μια φορά το μήνα».

Α.Τ.: «Τ.Β.Π.;».

Μ.Μ.: «Τεχνητό Βίαιο Πάθος. Μ’ αυτό φέρνουμε σε φυσιολογικό επίπεδο το φόβο και την οργή. Έχουμε τα συμπτώματα της σχέσης του Οθέλλου και της Δυσδαιμόνας, αλλά όχι και τα απρόοπτα του έρωτά του[ς]».

Α.Τ.: «Μα μ’ αρέσουν τα απρόοπτα».

Μ.Μ.: «Εμένα καθόλου. Προτιμώ να περνάω άνετα».

Α.Τ.: «Μα εγώ δεν θέλω άνεση, εγώ αναζητώ το Θεό, την ποίηση, τον πραγματικό κίνδυνο, την ελευθερία, την καλοσύνη, την αμαρτία».

Μ.Μ.: «Με λίγα λόγια, αναζητάς τη δυστυχία».

Α.Τ.: «Έστω, αναζητώ τη δυστυχία».

Μ.Μ.: «Για να μη πω πως ζητάς το δικαίωμα να γεράζεις, ν’ ασχημαίνεις, να γίνεις ανίκανος. Το δικαίωμα να κολλήσεις σύφιλη ή να πάθεις καρκίνο. Το δικαίωμα στη φτώχεια, στο φόβο, στην αγωνία τού τι θα συμβεί αύριο. Να πάθεις τυφοειδή πυρετό, να βασανιστείς από τρομερούς πόνους, κάθε μορφής».

«Έγινε παρατεταμένη σιωπή».




Α.Τ.: «Τα απαιτώ όλα!».

Αν η μνήμη του κ. Πιερρακάκη λειτουργεί τόσο καλά όσο και ο ρητορικός του λόγος, τότε ας θυμηθεί τι είχε δηλώσει για τον υποχρεωτικό εμβολιασμό στην εκπομπή του Antenna “special report” ο κ. Νικόλαος Αλιβιζάτος, ομότ. καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Νομικής Σχολής ΕΚΠΑ: «Μπορεί να πει κάποιος ότι η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού αντίκειται προς τις φιλοσοφικές απόψεις κάποιου υπό την έννοια ότι προσβάλλει την αυτονομία του. Ο υποχρεωτικός εμβολιασμός είναι μια έκφραση πατερναλισμού του κράτους. Δεν μπορεί το κράτος να παρέμβει από ένα σημείο και πέρα στις φιλοσοφικές μου πεποιθήσεις. Ας πάρουμε όμως την περίπτωση κάποιου που για φιλοσοφικούς λόγους το αρνείται. Έχει δικαίωμα να το αρνηθεί από την στιγμή που θα αποφασίσει να κάτσει στο σπίτι του ή να μείνει σε ένα ερημικό νησί και να ακούει ενδεχομένως τα τραγούδια που αγαπάει. Από τη στιγμή που το ίδιο το άτομο θέλει να ζει στο κοινωνικό σύνολο, να πάρει το λεωφορείο, να πάει στη δουλειά του, να συγχρωτισθεί με άλλους ανθρώπους δεν έχει το δικαίωμα να αρνηθεί τον εμβολιασμό. Πρέπει το κράτος να του πει: αφού δεν εμβολιάζεσαι, δεν μπορείς να τα κάνεις όλα αυτά».

Πέρα από την απαράδεκτη σύγχυση που επιχειρείται μεταξύ αφ’ ενός της αυτονομίας (η οποία, μεταξύ άλλων, αναγνωρίζεται από τον Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας και αποτελεί υπερκείμενη αρχή που διαρρέει το σύγχρονο Ποινικό Δίκαιο) και αφ’ ετέρου κάποιων φιλοσοφικών λόγων άρνησης του εμβολιασμού, τίθεται το εξής εύλογο ερώτημα: Υπάρχει άραγε έμφρων πολίτης (μη διαθέτων ταχυδακτυλουργικές δεξιότητες), ο οποίος θα διενοείτο να αρνηθεί την πρόδηλη ομοιότητα ανάμεσα στα λεγόμενα του κ. Αλιβιζάτου και στην δυστοπία του Χάξλεϋ; Θα μπορούσε, μάλιστα, να υποθέσει κανείς ότι ο κ. Αλιβιζάτος διετύπωσε την “παλαβή” αυτή θέση, όντας επηρεασμένος από όσα διαδραματίζονται στον “Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο”, διότι και εκεί οι ανυπάκουοι πολίτες εξορίζονται σε νησιά: «Ευτυχώς που έχουμε τόσα νησιά. Αναρωτιέμαι τι θα κάναμε χωρίς αυτά. Θα σας χώναμε σε κανένα θάλαμο αερίων και θα τελειώναμε» (ό.π., σελ. 254).

Και ποιος μπορεί στα σοβαρά να αμφισβητήσει την διδακτική αξία που έχει για την τραγική διαχείριση της πανδημίας του κορωνοϊού η προπαρατεθείσα στιχομυθία μεταξύ Άγριου Τζων και Μουσταφά Μοντ; Άραγε, η κατακρεούργηση των θεμελιωδών δικαιωμάτων του πολίτη και, συνακόλουθα, η ποδοπάτηση του Συντάγματος δεν είναι ακριβώς απόρροια της υστερικής πολιτικής υπέρ της δημόσιας υγείας, επιβληθείσας στις εθνικές κυβερνήσεις από τον διαβολικό “αόρατο μαριονετίστα” ενός εκκολαπτόμενου Παγκόσμιου Κράτους; Μάλιστα, το στρεβλό δίλημμα “υγεία versus οικονομία”, το οποίο προπαγανδίζουν ύπουλα οι δικοί μας διαχειριστές, εξοβελίζοντας μαεστρικά από την πλάστιγγα της νομικής στάθμισης όχι μόνο τις ατομικές ελευθερίες αλλά και την ανθρώπινη αξία, παραπέμπει σε μια φράση που υπάρχει στον “Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο”:

«Όλα πρέπει να τα απολαμβάνουμε μέχρι εκεί βέβαια που επιτρέπει η υγεία και η οικονομία» (ό.π., σελ. 261/262).

Με την ιδιαιτερότητα της σημερινής εποχής μπορεί να παραλληλισθεί και το περιεχόμενο μιας αποφθεγματικής ρήσης που διατυπώνεται από τον Παγκόσμιο Κυβερνήτη Μουσταφά Μοντ λίγες αράδες πιο πριν:

«Θεός και μηχανές δεν κολλάνε με τίποτα. Κάναμε την επιλογή μας. Διαλέξαμε τις μηχανές, την ιατρική και την παγκόσμια ευτυχία. Γι’ αυτό κρατάω τα βιβλία κλειδωμένα» (ό.π., σελ. 259· πρβλ. και σελ. 243, όπου γίνεται λόγος για τα απαγορευμένα παλαιά βιβλία, με την εξής αιτιολογία: ακόμη κι αν είναι ωραία τα παλαιά βιβλία, απαγορεύονται επειδή το καθεστώς κυνηγά οτιδήποτε ωραίο: «το ωραίο είναι ελκυστικό και μεις δεν θέλουμε να ελκύονται οι άνθρωποι από παράξενα πράγματα. Θέλουμε να τους αρέσουν τα καινούργια»). Σήμερα, λοιπόν, που η κυβέρνηση στην οποία ανήκει ο κ. Πιερρακάκης έχει κλείσει εκκλησίες και βιβλιοθήκες, δεν επαληθεύεται κατά τρόπον εντυπωσιακό η εν λόγω ρήση του Χάξλεϋ;

Προσοχή: στον “Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο” απουσιάζει κι άλλο ένα στοιχείο πολιτισμού, το οποίο εδώ και δέκα μήνες είναι επίσης εξαφανισμένο: οι τέχνες! «Ανάμεσα στην ευτυχία και τις καλές τέχνες διαλέξαμε την ευτυχία. Θυσιάσαμε τις τέχνες» (ό.π., σελ. 245). Επιπροσθέτως, στην εποχή της “βασιλείας των ειδικών” δικαιώνεται τρομακτικά ο Χάξλεϋ, όταν βάζει τον Χέλμχολτζ να πει: «η επιστήμη είναι το παν σήμερα. Το μαθαίνουμε και στην υπνοπαιδεία!» (ό.π., σελ. 250).

Γνωρίζουμε πλέον ότι απευθυνόμαστε σε μια πολύ μικρή μερίδα του ελληνικού πληθυσμού, οι οποίοι θα ήσαν ομοίως πρόθυμοι να αυτοεξορισθούν σε κάποιο ερημητήριο όπως ο Άγριος Τζων, προκειμένου να αποφύγουν τις παρενέργειες του περίφημου εμβολίου, για την απουσία των οποίων ουδείς μπορεί να μας διαβεβαιώσει πειστικά. Το ερημητήριο του Άγριου Τζων, όπως ήδη σημειώθηκε, βρισκόταν σε έναν φάρο. Ως “διανοητικό φάρο” (με τα λόγια του Οδυσσέα Ελύτη: ως “φαροφόρα σημαδούρα”) ας κρατήσουν οι αναγνώστες του παρόντος κειμένου τα ακόλουθα προφητικά λόγια του Χάξλεϋ από τον “Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο” (ό.π. σελ. 245):

«Ο κόσμος πια έχει σταθεροποιηθεί. Οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι. Έχουν ό,τι θελήσουν και δεν ζητούν ποτέ αυτό που δεν μπορούν να πάρουν. Είναι σιγουρεμένοι, έχουν άνεση, δεν αρρωσταίνουν ποτέ, δεν φοβούνται το θάνατο, δεν ξέρουν ευτυχώς τι θα πει πάθος και γηρατειά. Δεν έχουν τη μανία της μητρότητας ή της πατρότητας. Ούτε γυναίκες, ούτε παιδιά, ούτε εραστές έχουν για να ανοιχτούν. Είναι τόσο καλά προγραμματισμένοι που πολύ δύσκολα θα ξέφευγαν απ’ το ρυθμό τους. Κι αν κάτι πάει στραβά, τότε υπάρχει η σόμα. Και συ πήγες και μίλαγες σ’ αυτούς για ελευθερία, για ελευθερία, Κύριε Άγριε!».

Η απεγνωσμένη προσπάθεια να στρέψουμε τους νομικούς και κοινωνικούς προβολείς πάνω στα “αποπαίδια” της εποχής του κορωνοϊού, δηλ. στις ατομικές ελευθερίες αλλά και στην αξία του ανθρώπου, μοιάζει με σισύφειο έργο – εν προκειμένω, ο προβολέας του Σισύφου έχει συρρικνωθεί σε έναν μικρό φακό, που θεωρητικά πάντως, όσο μικρός κι αν γίνει, μπορεί να σβήσει το σκοτάδι. Για την ώρα, τους προβολείς κρατούν στα χέρια τους οι διαχειριστές της υγειονομικής κρίσης, οι οποίοι στο όνομα του “πολέμου κατά του αόρατου εχθρού” (sic) έχουν κρύψει στο σκιόφως ό,τι σχετίζεται με ελευθερίες, αξιοπρέπεια και ανθρωπισμό. Το ερώτημα γιατί συμβαίνει αυτό απαντάται μέσα από τον πρόλογο που έγραψε ο Χάξλεϋ για την νέα έκδοση του “Θαυμαστού Καινούργιου Κόσμου” το 1946 (ό.π., σελ. 18 επ.):

«Ένα ολοκληρωτικό κράτος αληθινά “επαρκές” θα ήταν εκείνο στο οποίο η πανίσχυρη εκτελεστική εξουσία και η στρατιά των διευθυντικών οργάνων της θα επιβάλλονταν πάνω σ’ ένα λαό σκλάβων που δεν θα έπρεπε να τεθούν υπό καταναγκασμό, γιατί λατρεύουν την υποταγή τους. Το έργο ν’ αγαπήσουν οι άνθρωποι τη σκλαβιά τους, σ’ ένα σημερινό ολοκληρωτικό καθεστώς, είναι καθήκον που έχει παραχωρηθεί στους υπουργούς προπαγάνδας, στους εκδότες και διευθυντές των εφημερίδων και στους δασκάλους».

Δυστυχώς, το φαινόμενο να φθάσει ο πολίτης να αγαπήσει την σκλαβιά του συμβαίνει και στο “1984” του Όργουελ (για την ομοιότητα της εποχής του κορωνοϊού με το έργο αυτό βλ. Βαθιώτη, Μάθημα στοιχειώδους οργουελικής αντίληψης: Ξιφομαχώντας με τον Γιάννη Πανούση στην αρένα των γνήσιων και νόθων ψεκασμένων, Ενωμένη Ρωμηοσύνη), όπου τελικώς ο εκούσια εξόριστος από τους φιλόστοργους κόλπους του απολυταρχικού καθεστώτος της Ωκεανίας κέρδισε (δηλ.: έχασε) την μάχη ενάντια στον εαυτό του: Αγάπησε τον Μεγάλο Αδελφό!

Είθε οι αναγνώστες που τώρα διαβάζουν αυτές τις δύσκολες γραμμές και τις επικροτούν πρόθυμοι να αυτοεξορισθούν σύμφωνα με την προτροπή του κ. Αλιβιζάτου, να μη λυγίσουν επιζητώντας την ασφάλεια του υποκριτικού κράτους που αίφνης κόπτεται ως προβατόμορφος λύκος “για το καλό τους”. Άλλωστε στην εξορία αυτή δεν θα είναι και τόσο άσχημα τα πράγματα, αφού όπως μας πληροφορεί ο Χάξλεϋ, «όλοι οι άντρες και οι γυναίκες που έχουν κάτι το σημαντικό στη ζωή τους, απ’ όλα τα μέρη του κόσμου, είναι μαζεμένοι στα νησιά εξορίας» (ό.π., σελ. 252). Είναι εντυπωσιακό ότι η αντίστοιχη ιδέα της εξορίας των πολιτικά ανυπάκουων σε κάποιο απομονωμένο μέρος εντοπίζεται και στο δυστοπικό μυθιστόρημα του Ray Bradbury “Fahrenheit 451” (μτφ.: Β. Δουβίτσας, εκδ. Άγρα, Αθήνα 2011, σελ. 225). Μάλιστα, ο συγγραφέας κάνει λόγο για «μερικούς παλαβιάρηδες με στίχους μέσα στα κεφάλια τους» που δεν μπορούν να βλάψουν εκείνους που μένουν στην πόλη, «αρκεί βεβαίως να μην αρχίσει να τριγυρνά ολόκληρος ο πληθυσμός απαγγέλλοντας χωρία από τη Μάγκνα Κάρτα και το Σύνταγμα»!

Και πάλι με τα λόγια του Χάξλεϋ: «Φάγαμε πολιτισμό και φαρμακωθήκαμε» (ό.π., σελ. 266). Όχι λοιπόν άλλο φαρμάκι, τώρα είναι καιρός να θυμηθούμε ότι, εκτός από τον “αόρατο εχθρό”, υπάρχει ο παντοκράτωρ “αόρατος Φίλος” μας, ο οποίος αδημονεί να ζητήσουμε την παρέμβασή του, μαρτυρώντας (για) την Αλήθεια. Και τότε «συντριβήτωσαν ὑπό τήν σημείωσιν τοῦ τύπου τοῦ τιμίου Σταυροῦ Σου πᾶσαι αἱ ἐναντίαι δυνάμεις».

Η υπέροχη αυτή φράση περιέχεται στην Ακολουθία του Αγίου Βαπτίσματος, όπου ακούγεται και το “παρατσούκλι” του κορωνοϊού, το οποίο συμπίπτει με το “παρατσούκλι” του διαβόλου: «Ὑπὲρ τοῦ ἀναδειχθῆναι τὸ ὕδωρ τοῦτο ἀποτρόπαιον πάσης ἐπιβουλῆς ὁρατῶν καὶ ἀοράτων ἐχθρῶν». Μήπως, λοιπόν, επ’ ευκαιρία της επελάσεως του κορωνοϊού ήγγικεν η ώρα να ξαναγεννηθούμε ενεργοποιώντας συνειδητά τα χριστιανικά αντανακλαστικά μας; Τα αντανακλαστικά αυτά θα μας χρειαστούν επειγόντως, δεδομένου ότι έχει πλέον σχηματισθεί ξεκάθαρα η ακόλουθη εξίσωση:

Κορωνοϊός = “αόρατος εχθρός” = διάβολος!

Επομένως, όποιος αποφασίσει να υποβληθεί στον εμβολιασμό, θα πρέπει να είναι έτοιμος να υποδεχθεί μέσα στο σώμα του τον πρόδρομο του διαβόλου, καθ’ όσον, για να ξυπνήσει η αντίδραση του ανοσοποιητικού και να είναι ο άνθρωπος προετοιμασμένος ενόψει της πραγματικής επιθέσεως που θα εξαπολύσει ο “αόρατος εχθρός”, αντιγράφεται ένα κομμάτι της πληροφορίας του και διοχετεύεται στα ανθρώπινα κύτταρα. Κι όπως με κέρατα απεικονίζεται η μορφή του διαβόλου, αντιστοίχως με κερατάκια απεικονίζεται η μορφή του κορωνοϊού: από αυτά ακριβώς “κλέβουν” οι ειδικοί την πληροφορία και την στέλνουν υπό την μορφή message RNA (mRNA) στα ανθρώπινα κύτταρα, ξεγελώντας τα για την ύπαρξη ενός “αόρατου εχθρού”, τον οποίο θα πρέπει ο οργανισμός μας να μπορεί να αναγνωρίσει, όταν θα τολμήσει να μας επιτεθεί όχι εικονικά αλλά πραγματικά (για την υποκρυπτόμενη παρουσία του διαβόλου σε όλες τις μεγάλες καταστροφές της ανθρωπότητας, με συχνή αναφορά στα κέρατα του Βελίαλ, βλ. Χάξλεϋ, Ο πίθηκος και η ουσία, μτφ.: Ν. Αλεξίου, εκδ. Ελεύθερος Τύπος, Αθήνα 1986, σελ. 75, 95 και passim). Με αυτόν, όμως, τον τρόπο δεν αποκλείεται το RNA να επιδράσει επί του DNA κατά τρόπον απρόβλεπτο για τον γενετικό κώδικα του ανθρώπου, καθ’ όσον είναι η πρώτη φορά που εισάγεται γενετικό υλικό στα κύτταρά μας.

Εξ αυτού του λόγου, το συγκεκριμένο εμβόλιο προτείνω να καλείται εφεξής “διαβόλιο”. Ας προσπαθήσουμε, όμως, να αντλήσουμε κάτι θετικό από την όλη συζήτηση με αφορμή την παραγωγή εμβολίου κατά του κορωνοϊού (μια συζήτηση που διεξάγεται υπό σφοδρά τεταμένη ατμόσφαιρα και με σημάδια έντονης νευρικότητας εκ μέρους της δικτατορικής κυβέρνησης των Ελλήνων, η οποία δεν πρόκειται μάλλον να τερματίσει το απάνθρωπο “lockdown II”, αν δεν εξαναγκάσει τους πολίτες να κάνουν το “διαβόλιο”):

Όπως μέσω του mRNA δημιουργείται προδρομικά μνήμη ύπαρξης του μεταφορικώς νοούμενου “αόρατου εχθρού”, ούσα απαραίτητη για το ανοσοποιητικό σύστημα του ανθρώπου ενόψει της αληθινής επιδρομής του, έτσι και η μέχρι τούδε πολύμηνη γειτνίαση, αν όχι συγκατοίκησή μας, με τον –γελοιωδώς βαφτισθέντα– “αόρατο” και “ύπουλο εχθρό”, ας είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να αποκτήσουμε προδρομικά μνήμη Αντιχρίστου, ώστε να είμαστε σε θέση να τον αναγνωρίσουμε όταν, σε ημέρες όχι πολύ μακρινές από την σημερινές, θα κάνει την πραγματική εμφάνισή του. Σε εκείνον, όμως, τον πόλεμο εναντίον του κατά κυριολεξίαν “αόρατου εχθρού”, το “εμβόλιο” του ανθρώπου θα είναι και πάλι η Θεία Κοινωνία, την οποία ο Αντίχριστος θα επιχειρήσει να εξολοθρεύσει, εξωθώντας τους πολίτες εκείνης της εποχής να υποστούν το περιώνυμο χάραγμα στο δεξί τους χέρι ή στο μέτωπο.

Κατόπιν αυτών, ανοίγονται πλέον μπροστά μας κάποιες σημαντικές εξισώσεις. Ας τις αποστηθίσουμε, για να μη μείνουμε μετεξεταστέτοι στα δύσκολα χρόνια που έρχονται:

Μάσκα = Διάβολος εγκατεστημένος στο πρόσωπό μας

Μάσκα = “Εμβόλιο πριν το εμβόλιο”

Εμβόλιο = Διαβόλιο

Μάσκα = Πρόδρομος διαβολίου

Διαβόλιο = Πρόδρομος χαράγματος




Το στοιχείο που ενώνει μεταξύ τους την μάσκα, το εμβόλιο και το χάραγμα είναι ο διαβατηριακός χαρακτήρας τους: Όποιος δεν φορά μάσκα δεν μπορεί να διεκπεραιώνει τις καθημερινές συναλλαγές· όποιος δεν θα εμβολιασθεί, θα στερηθεί το λεγόμενο “covid-pass” και έτσι δεν θα μπορεί να ταξιδεύει και να συμμετέχει στον κοινωνικό βίο· σύμφωνα δε με την Αποκάλυψη του Ιωάννη (13:16-18), όποιος δεν θα δεχθεί το χάραγμα του θηρίου στο δεξί χέρι ή στο μέτωπό του, δεν θα μπορεί να αγοράσει ή να πουλήσει. Αν κάποιοι βιαστούν να απαξιώσουν ως συνωμοσιολογική ερμηνεία την σύνδεση της μάσκας, του εμβολίου και του χαράγματος με την λειτουργία του γνωστού σε όλους μας διαβατηρίου, τότε θα ήταν καλό να πληροφορηθούν τι γράφει ο Tom Palmer στο άρθρο του “Η Προέλευση του Κράτους και της Κυβέρνησης” (δημοσιευμένο σε μια συλλογή δοκιμίων υπό την επιμέλεια του ιδίου με τον τίτλο “Ελευθερία γιατί; Τι σημαίνει ελευθερία και γιατί αξίζει να μαχόμαστε γι’ αυτή;”, μτφ.: Ν. Ρώμπαπας, εκδ. ΚεΦιΜ, Αθήνα 2015, σελ. 131 επ., 135):

«Κρατικά συστήματα κοινωνικού ελέγχου –από την υποχρεωτική στράτευση μέχρι την υποχρεωτική εκπαίδευση– έχουν διεισδύσει βαθιά στη συνείδησή μας. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, τα διαβατήρια. Σήμερα δεν μπορείτε να ταξιδέψετε πουθενά στον κόσμο χωρίς ένα κρατικό έγγραφο. Στην πραγματικότητα, δεν μπορείτε πια να ταξιδέψετε μέσα στις Ηνωμένες Πολιτείες χωρίς ένα κρατικό έγγραφο. Τα διαβατήρια είναι μια πολύ πρόσφατη ανακάλυψη. Για χιλιάδες χρόνια, οι άνθρωποι πήγαιναν όπου ήθελαν χωρίς άδεια από το κράτος. Στον τοίχο του γραφείου μας κρέμεται μια διαφήμιση από ένα παλιό γερμανικό περιοδικό που δείχνει ένα ζευγάρι σε μια καμπίνα τρένου, μπροστά σε έναν συνοριοφύλακα που απαιτεί “Το διαβατήριό σας, παρακαλώ!”. Εξηγεί πόσο φανταστικά είναι τα διαβατήρια γιατί σου προσφέρουν την ελευθερία να ταξιδεύεις».

Στο σημείο αυτό ο Palmer σπεύδει να κάνει την εξής σημαντική επισήμανση: Το να θεωρείται ότι τα διαβατήρια διευρύνουν την ελευθερία του κατόχου τους είναι παραλογισμός: «Τα διαβατήρια περιορίζουν την ελευθερία. Δεν σας επιτρέπεται να ταξιδέψετε χωρίς άδεια, αλλά έχουμε εμποτιστεί με την ιδεολογία του κράτους τόσο πολύ που πολλοί θεωρούν ότι τα διαβατήρια προσδίδουν ελευθερία αντί να την περιορίζουν». Εξ αυτού του λόγου, ο ύμνος του κ. Πιερρακάκη για τα κατάπτυστα SMS που στέλνουν οι Έλληνες δίκην αδείας μετακινήσεως ήταν μια προφανής ταχυδακτυλουργική απόπειρα να παρουσιαστεί ο ελληνικός “θαυμαστός καινούργιος κόσμος” από την ανάποδη όψη του.

Οι προαναφερθείσες πέντε εξισώσεις ξεκλειδώνουν την διαβολική καθοδηγητική χείρα που κρύβεται πίσω από την κορωνοϊκή πανδημία και την παρανοϊκή διαχείρισή της σε παγκόσμιο επίπεδο. Στο παραμελημένο δυστοπικό μυθιστόρημα του Χάξλεϋ “O πίθηκος και η ουσία” (ό.π., σελ. 94 και 33), πολύ πιο σημαντικό απ’ ό,τι ο “Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος”, υπάρχουν δύο χωρία τα οποία αναφέρονται στον ρόλο των περίφημων “ειδικών” μέσα σε μια παγκοσμίως οργανωμένη σχιζοφρένεια εναντίον των ανθρώπων που κινδυνεύουν από την ανεξέλεγκτη εξάπλωση μιας πανδημίας καλούμενης “σαρατζάς”. Η χειραγώγηση των “ειδικών” και των κυβερνήσεών τους γίνεται από τον Βελίαλ, δηλ. τον διάβολο:

«Σκέψου, λόγου χάρη, τους επιστήμονες. Καλοί και καλοπροαίρετοι άνθρωποι οι περισσότεροι. Ωστόσο, Εκείνος [δηλ. ο Βελίαλ] τους κυρίεψε κι αυτούς – τους κυρίεψε τη στιγμή που έπαψαν να είναι ανθρώπινα όντα κι έγιναν ειδικοί. Να πώς προήλθαν οι σαρατζάδες κι εκείνες οι βόμβες» (σύμφωνα με την πλοκή του μυθιστορήματος, οι βόμβες οδήγησαν στον Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αφήνοντας αλώβητη μόνο την Νέα Ζηλανδία).

Νωρίτερα, ο Χάξλεϋ έχει δώσει την ακόλουθη εξήγηση: «Σαρατζάς, φίλοι μου, Σαρατζάς – αρρώστια των αλόγων, σπάνια μεταξύ των ανθρώπων. Αλλά μη φοβάστε, η επιστήμη μπορεί πιο εύκολα να τη γενικέψει. Και να τα συμπτώματά της. Κάτω απ’ το δέρμα, σκληρά οιδήματα, που σπάζουν τελικά και γίνονται μολυσμένα έλκη. Στο μεταξύ, η βλεννογόνος της μύτης κακοφορμίζει και αρχίζει ακατάσχετη εκροή δύσοσμου πύου. Γρήγορα σχηματίζονται έλκη στο εσωτερικό της μύτης και κατατρώγουν τους χόνδρους και τα οστά της. Απ’ τη μύτη η μόλυνση μεταδίδεται στα μάτια, το στόμα, το λάρυγγα και τους βρόγχους. Μέσα σε τρεις βδομάδες, οι περισσότεροι απ’ αυτούς που προσβάλλονται πεθαίνουν. Το να δουν να πεθαίνουν όλοι είναι το καθήκον εκείνων των λαμπρών νεαρών δοκτόρων, που είναι στην υπηρεσία της κυβέρνησής σας. Κι όχι μόνο της κυβέρνησής σας, αλλά και όλων των άλλων εκλεγμένων ή αυτόκλητων οργανωτών της παγκόσμιας, συλλογικής σχιζοφρένειας».

Στο ίδιο μυθιστόρημα, ο Χάξλεϋ φωταγωγεί τον καίριο ρόλο που έχει διαδραματίσει ο Βελίαλ, δηλ. ο διάβολος, ως υποκρυπτόμενο πρόσωπο στην αυτοκαταστροφική πορεία του ανθρώπου:

«Ο υπερπληθυσμός του πλανήτη. 500, 800, ακόμα και 2000 άτομα ανά τετραγωνικό μίλι καλλιεργήσιμης γης – κι η γη καταστρέφεται διαρκώς απ’ την κακή καλλιέργειά της. Παντού διαβρώσεις του εδάφους, παντού εξόρυξη μεταλλευμάτων. Κι οι έρημοι εξαπλώνονται, τα δάση συρρικνώνονται. Ακόμα και στην Αμερική, ακόμα και σ’ αυτόν το Νέο Κόσμο, που ήταν κάποτε η ελπίδα του Παλιού. Ανεβαίνει ο δείκτης της βιομηχανικής παραγωγής, κατεβαίνει ο δείκτης της αποδοτικότητας του εδάφους. Γινόμαστε πιο εύσωμοι και με καλύτερη διάπλαση, πιο πλούσιοι και πιο δυνατοί – και ύστερα, σχεδόν ξαφνικά, αρχίζουμε να πεινάμε όλο και περισσότερο. Ναι, ο Βελίαλ τα προέβλεψε όλα – το πέρασμα απ’ την πείνα στην εισαγωγή τροφίμων, απ’ την εισαγωγή τροφίμων στην πληθυσμιακή έκρηξη κι απ’ την πληθυσμιακή έκρηξη ξανά στην πείνα. Στην πείνα! Στη Νέα Πείνα, στην Ανώτερη Πείνα, στην πείνα του τεράστιου βιομηχανικού προλεταριάτου, στην πείνα των κατοίκων των πόλεων για χρήμα, για όλες τις σύγχρονες ανέσεις για αυτοκίνητα και ραδιόφωνα και κάθε μικροσυσκευή που μπορείς να φανταστείς, στην πείνα που είναι η αιτία των ολοκληρωτικών πολέμων, και τους ολοκληρωτικούς πολέμους που είναι η αιτία ακόμα μεγαλύτερης πείνας».

Αμέσως μετά, ο Χάξλεϋ προχωρεί στην εξής εκπληκτική εμβάθυνση: «Ακόμα και δίχως τεχνητό σαρατζά [ενν. την επιδημική ασθένεια, όπως εξηγήθηκε παραπάνω], ακόμα και δίχως την ατομική βόμβα, ο Βελίαλ θα πετύχαινε όλους τους σκοπούς του. Λίγο πιο αργά ίσως, αλλά εξίσου σίγουρα, οι άνθρωποι θα αυτοκαταστρέφονταν, καταστρέφοντας τον κόσμο όπου ζούσαν. Θα ήταν αδύνατο να το αποφύγουν. Τους είχε καρφωμένους και στα δυο Του κέρατα. Αν κατάφερναν να ξεφύγουν από το κέρατο του ολοκληρωτικού πολέμου, θα παλουκώνονταν στο άλλο κέρατο, την πείνα. Και αν πεινούσαν, θα έμπαιναν στον πειρασμό να προσφύγουν στον πόλεμο. Και στην περίπτωση που θα προσπαθούσαν να βρουν μια ειρηνική και λογική διέξοδο από το δίλημμά τους, Εκείνος είχε ήδη ετοιμάσει κι ένα άλλο, πιο λεπτό κέρατο για την αυτοκαταστροφή τους. Απ’ τις απαρχές κιόλας της βιομηχανικής επανάστασης, προέβλεψε ότι οι άνθρωποι θα γίνονταν τόσο φαντασμένοι από τα θαύματα της τεχνολογίας τους, ώστε θα έχαναν γρήγορα κάθε αίσθηση της πραγματικότητας».

«Και αυτό έγινε. Αυτοί οι θλιβεροί σκλάβοι των τροχών και των λογιστικών βιβλίων άρχισαν να συγχαίρουν τον εαυτό τους που έγιναν οι κατακτητές της Φύσης. Κατακτητές της Φύσης όντως! Στην πραγματικότητα, φυσικά, είχαν απλώς ανατρέψει την ισορροπία της Φύσης και δεν έμενε παρά να υποστούν τις συνέπειες. Σκέψου μόνο τι έκαναν στους δυόμιση αιώνες πριν συμβεί Αυτό. Μολύνανε τα ποτάμια, εξοντώνανε τα άγρια ζώα, καταστρέφανε τα δάση, αφήνοντας έτσι να παρασυρθεί από τις βροχές στη θάλασσα όλη η εύφορη επιφάνεια του εδάφους· ξοδέψανε έναν ολόκληρο ωκεανό πετρέλαιο, κατασπαταλήσανε τα μεταλλεύματα που χρειάστηκε όλη η γεωλογική περίοδος για να σχηματιστούν. Ένα όργιο εγκληματικής ηλιθιότητας. Και το ονόμαζαν αυτό Πρόοδο. Πρόοδο! […]. Η λέξη αυτή, πίστεψέ με, ήταν απίθανο να ήταν επινόηση οποιουδήποτε απλού ανθρώπινου μυαλού – πολύ σατανικά ειρωνική! Θα πρέπει να υπήρξε εξωτερική βοήθεια για να επινοηθεί. Θα πρέπει να ήταν η Χάρη του Βελίαλ, που είναι φυσικά πάντα διαθέσιμη – δηλαδή σε όποιον είναι έτοιμος να συνεργαστεί μαζί Της. Και ποιος δεν είναι;».

Τέλος, ο Χάξλεϋ κάνει μια εκπληκτική σύνοψη των έργων του διαβόλου από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και έπειτα, αποκαλύπτοντάς μας το ασύλληπτο μέγεθος της εωσφορικής συνωμοσίας που έχει διαμορφώσει τον Θαυμαστό Ψεύτικο Κόσμο μας:

«Σκέψου, λόγου χάρη, τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αν οι λαοί και οι πολιτικοί τους δεν ήταν δαιμονισμένοι, θα είχαν ακούσει τον Βενέδικτο ΙΕ΄ ή τον λόρδο Λάνσντοουν, θα είχαν έρθει σε συμφωνία, θα είχαν διαπραγματευθεί μιαν ειρήνη δίχως νίκη. Αλλά δεν μπορούσαν, δεν μπορούσαν. Τους ήταν αδύνατο να ενεργήσουν σύμφωνα με το συμφέρον τους. Ήταν αναγκασμένοι να κάνουν ό,τι τους υπαγόρευε ο Βελίαλ μέσα τους – κι ο Βελίαλ, που ήταν μέσα τους, ήθελε την Κομμουνιστική Επανάσταση, ήθελε τη φασιστική αντίδραση σ’ αυτή την Επανάσταση, ήθελε τον Μουσολίνι και τον Χίτλερ και το Σοβιετικό Πολιτικό Γραφείο, ήθελε τον λιμό, τον πληθωρισμό και την οικονομική κρίση· ήθελε τους εξοπλισμούς σαν φάρμακο κατά της ανεργίας· ήθελε τους διωγμούς των Εβραίων και των Κουλάκων· ήθελε να μοιράσουν την Πολωνία οι Ναζί και οι Κομμουνιστές κι ύστερα να εμπλακούν σε πόλεμο μεταξύ τους. Αυτός ήθελε επίσης τη μαζική αναβίωση της δουλείας, στην πιο κτηνώδη μορφή της. Ήθελε τις αναγκαστικές μεταναστεύσεις και τη μαζική εξαθλίωση. Ήθελε τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, τους θαλάμους αερίων και τα κρεματόρια. Ήθελε τον βομβαρδισμό ολοκληρωτικής καταστροφής (τι νόστιμη φράση κι αυτή!). Ήθελε να καταστραφεί σε μια νύχτα ο πλούτος που είχε συσσωρευθεί σε διάστημα ενός αιώνα και κάθε δυνατότητα μελλοντικής ευημερίας, αξιοπρέπειας, ελευθερίας και κουλτούρας. Ο Βελίαλ τα ήθελε όλα αυτά και επειδή είναι η μεγάλη Κρεατόμυγα στις καρδιές των πολιτικών και των στρατηγών, των δημοσιογράφων και του Κοινού Ανθρώπου, εύκολα μπόρεσε να κάνει να τον αγνοήσουν ακόμα κι οι καθολικοί, και τον Λάνσντοουν να καταδικαστεί σαν κακός πατριώτης, σχεδόν σαν προδότης. Κι έτσι ο πόλεμος συνεχίστηκε 4 ολόκληρα χρόνια· κι ύστερα όλα εξελίχθηκαν σύμφωνα ακριβώς με το Σχέδιο. Η παγκόσμια κατάσταση πήγαινε συνεχώς απ’ το κακό στο χειρότερο κι όσο χειροτέρευε, οι άντρες κι οι γυναίκες γίνονταν σιγά-σιγά όλο και πιο πειθήνιοι στο θέλημα του Ανόσιου Πνεύματος. Οι παλιές πεποιθήσεις για την αξία της ατομικής ψυχής ξεφτίσανε· οι παλιές ηθικές απαγορεύσεις έχασαν την αποτελεσματικότητά τους· οι παλιοί ενδοιασμοί κι η συμπόνια εξαφανίστηκαν. Όσα ο Άλλος είχε βάλει στο νου των ανθρώπων εξατμίσθηκαν και το κενό που δημιουργήθηκε γέμισε με τα σχιζοφρενικά όνειρα της Προόδου και του Εθνικισμού».

Μάλιστα, ο Χάξλεϋ δίδει μια ακόμη πληροφορία, πολύτιμη για την ορθή ανάγνωση των μεγάλων συμφορών στην Ιστορία της ανθρωπότητας. Εστιάζοντας στην δράση του Ρούζβελτ, αποκαλύπτει: «Θυμάσαι, λοιπόν, εκείνη τη φράση που επαναλάμβανε συνέχεια σε όλη της διάρκεια του Β΄ Παγκοσμιου Πολέμου; “Παράδοση άνευ όρων. Παράδοση άνευ όρων”. Ολοκάθαρη έμπνευση του Βελίαλ – να τι ήταν. Άμεση κι ολοκάθαρη έμπνευση! […] Κοίταξε τι συνέβη όταν η φράση αυτή έγινε πολιτική και εφαρμόσθηκε πραγματικά. Παράδοση άνευ όρων – πόσα εκατομμύρια νέα κρούσματα φυματίωσης; Πόσα εκατομμύρια παιδιά αναγκασμένα να γίνουν κλέφτες ή να εκπορνεύονται για μία πλάκα σοκολάτα; Ο Βελίαλ χαιρόταν ιδιαίτερα γι’ αυτά τα παιδιά. Και, ξανά, παράδοση άνευ όρων – καταστροφή της Ευρώπης, χάος στην Ασία, λιμοκτονία παντού, επαναστάσεις, δικτατορίες. Παράδοση άνευ όρων – Περισσότεροι αθώοι ήταν μοιραίο να υποστούν μεγαλύτερα δεινά απ’ ό,τι σε οποιαδήποτε άλλη περίοδο της ιστορίας. Και, όπως πολύ καλά ξέρεις, τίποτα δεν ευχαριστεί περισσότερο τον Βελίαλ, απ’ το να υποφέρουν αθώοι. Και, τελικά, φυσικά ήρθε Αυτό. Παράδοση άνευ όρων και όλα στάχτη! Όπως ακριβώς το ήθελε πάντα Εκείνος. Κι όλα έγιναν δίχως κανένα θαύμα ή ειδική παρέμβαση, μόνο με φυσικά μέσα. Όσο περισσότερο σκέφτεσαι την Πρόνοιά Του, τόσο πιο ανεξιχνίαστα θαυμαστή σού φαίνεται. […] δημιούργησε μια ολότελα καινούργια φυλή ανθρώπων παραμορφωμένων, με βρομιά ολόγυρά τους και, για το μέλλον, καμιά άλλη προοπτική έξω από ακόμα περισσότερη βρομιά, χειρότερη παραμόρφωση και, τελικά, ολοκληρωτική εξαφάνιση. Ναι, είναι τρομερό πράγμα να πέσεις στα χέρια του Ζωντανού Κακού»

Άραγε, δεν είναι πικρή η αλήθεια ότι η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών της Ευρώπης αλλά και σχεδόν ολόκληρου του πλανήτη παρεδόθησαν άνευ όρων στα δρακόντεια και εν τέλει σατανικά μέτρα διαχείρισης της υγειονομικής κρίσης;

Αξιοποιώντας όλα τα ανωτέρω παραθέματα από το έργο του Χάξλεϋ, η πανδημία του κορωνοϊού και ο αυτοκαταστροφικός τρόπος διαχείρισής της δεν χωρεί καμία αμφιβολία ότι είναι ένα πρόσθετο (μεγάλο) κομμάτι που τοποθετήθηκε πριν από δέκα μήνες στο διαβολικό ψηφιδωτό του πλανήτη μας, για να οδηγήσει στην εξαχρείωση και την καταστροφή της ανθρώπινης φυλής· ποιος άλλος την επιθυμεί τόσο πολύ όσο ο διάβολος; (πρβλ. την φράση του Χάξλεϋ, Ο πίθηκος και η ουσία, ό.π., σελ. 92). Φυσικά, πρέπει να είμαστε έτοιμοι και για τα επόμενα κομμάτια που θα τοποθετήσουν στο ψηφιδωτό οι υπηρέτες του διαβόλου, με τα λόγια του Μάριου Πλωρίτη: οι “ιοβόλοι Εωσφόροι” (Οι προστάτες της Οικουμένης, εις: Επιφυλλίδες 1989-2004, Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων, σελ. 256). Η πείνα (για την οποία έκανε λόγο ο Χάξλεϋ επανειλημμένως στα ως άνω αναπαραχθέντα χωρία) θα είναι κατά πάσαν πιθανότητα ένα από τα επόμενα μεγάλα κομμάτια! Ας είμαστε προετοιμασμένοι πάντως για το χειρότερο σενάριο, διότι για όλους αυτούς τους “ιοβόλους Εωσφόρους” «δεν υπάρχουν όρια. Καθένας είναι ικανός για όλα – για οτιδήποτε!» (Χάξλεϋ, ό.π., σελ. 97). Κι είναι, όντως, τρομερό πράγμα να πέσεις στα χέρια του Ζωντανού Κακού!

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στις 20 Νοεμβρίου 1963, δηλ. δύο ημέρες προ του θανάτου του (απεβίωσε την ίδια ημέρα που δολοφονήθηκε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζων Φιτζέραλντ Κένεντι!), ο Άλντους Χάξλεϋ, χτυπημένος από την επάρατη νόσο και τόσο αδύναμος, ώστε να μη μπορεί να κρατήσει στα χέρια του ούτε ένα στυλό, κατέγραφε τα λόγια του σε μαγνητόφωνο, προκειμένου να μπορέσει να υπαγορεύσει τις έσχατες σκέψεις του με τις οποίες θα ολοκληρωνόταν το τελευταίο έργο του “Σαίξπηρ και θρησκεία” (σε επαφή με τα έργα του Σαίξπηρ ήρθε, όταν ήταν εννέα ετών και άρχισε να πηγαίνει σε ένα σχολείο στο Hillside, όπου μάλιστα συμμετείχε με ιδιαίτερη επιτυχία στην σχολική θεατρική παράσταση “O έμπορος της Βενετίας”). Ξαφνικά σταμάτησε, για να εκστομίσει έξι λέξεις που συμπυκνώνουν την φιλοσοφία του: «Δουλειά μας είναι να ξυπνήσουμε» (“Our business is to wake up!”· βλ. Raychel Haugrud Reiff, Aldous Haxley: Brave New World, 2010, σελ. 9). Και για να ξυπνήσουν ακόμη περισσότεροι αναγνώστες, αξίζει να λάβουν την εξής πληροφορία: O ίδιος ο Χάξλεϋ πίστευε ότι στην εποχή της κυριαρχίας της επιστήμης (άρα και των “ειδικών”) εκείνο που θα μας σώσει είναι η θρησκεία (επ’ αυτού βλ. June Deery, Aldous Huxley and the Mysticism of Science, 1996)· προφανώς γιατί η επιστήμη έγινε θρησκεία στην θέση της θρησκείας (βλ. και Παϊπέτη, Προλογικό σημέιωμα εις: Aldous Haxley, Επιστροφή στον θαυμαστό καινούργιο κόσμο, εκδ. Μέδουσα, Αθήνα 2014, σελ. 13, ο οποίος χαρακτήριζε ως την πλέον ύπουλη τοποθέτηση την «παρουσίαση της επιστήμης ως θρησκείας με την κύρια θέση της ως αυταπόδεικτης αλήθειας»).


ΠΗΓΗ