«Στην Αθήνα τρώνε γάλους και στο μέτωπο Ιταλούς». Αυτό ήταν το αστείο που έλεγαν οι Έλληνες στρατιώτες μεταξύ τους τα Χριστούγεννα του 1940.
Εκείνες οι γιορτές βρήκαν τους Έλληνες ανήσυχους για την έκβαση του πολέμου.
Στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου οι Έλληνες στρατιώτες παραμέριζαν κάθε φόβο, κάθε ανησυχία.
Πολεμούσαν μόνο για την σημαία, για την πατρίδα! Μακριά από την οικογένεια τους, έχοντας να αντιμετωπίσουν εκτός από τους πανίσχυρους Ιταλούς και τις αντίξοες καιρικές συνθήκες.
Όλοι γιόρταζαν με έναν κόμπο στο στήθος. Προσεύχονταν για την νίκη και η σκέψη τους ήταν στους ήρωες που μάχονταν στο μέτωπο.
Βομβαρδισμοί, τσουχτερό κρύο, ψείρες και πείνα μάστιζαν τους στρατιώτες, ωστόσο το πυροβολικό συνέχιζε την δράση του και οι στρατιωτικές μονάδες προήλαυναν ασταμάτητες στην Ήπειρο.
Είχαν ήδη καταλάβει το Αργυρόκαστρο, τους Αγίους Σαράντα και το Πόγραδετς. Παραμονή Χριστουγέννων κατέλαβαν και την Χειμάρρα, με τα εξώφυλλα των εφημερίδων να είναι, αν μη τι άλλο διθυραμβικά.
Χριστούγεννα στο μέτωπο 1940
Και μπορεί υπό κανονικές συνθήκες ζωής, οι στρατιώτες να γιόρταζαν τα Χριστούγεννα στο σπίτι τους και κοντά στις οικογένειές τους, τα Χριστούγεννα του 1940 όμως τους «βρήκαν» στο μέτωπο.
Ωστόσο παρά τις κακουχίες, οι φαντάροι πέρασαν την ημέρα των Χριστουγέννων με ανεβασμένη διάθεση. Άλλωστε είχαν καταφέρει να αναγκάσουν τους Ιταλούς σε ακόμη μια υποχώρηση, δίχως να έχουν πολλές απώλειες.
Είχε έρθει η στιγμή να χαλαρώσουν έστω και για λίγο. Βέβαια τα τραγούδια δεν ήταν τα συνηθισμένα…
Ο Μουσολίνι ή αλλιώς Ντούτσε είχε την «τιμητική» του.
Ιερείς έψαλλαν τη Θεία Λειτουργία και φυσικά η ευχή ήταν μια και μοναδική: «Να κερδίσει η Ελλάδα τον πόλεμο».
Ήταν μια χριστιανική γιορτή και στις χριστιανικές γιορτές δεν χωρούν εχθροί.
Έτσι οι Έλληνες στρατιώτες έφαγαν μαζί με τους Ιταλούς αιχμαλώτους. Ναι, αυτούς που είχαν έρθει για να κάνουν έναν ήρεμο περίπατο μέχρι την Αθήνα. Το μίσος έδωσε έστω και για μια μέρα την θέση του στα χαμόγελα.
Οι στρατιώτες έλαβαν δώρα και τρόφιμα από τις οικογένειές τους. Το πιο πολύτιμο φυσικά ήταν η αλληλογραφία με τους γονείς τους αλλά και την αγαπημένη τους.
Άλλωστε μπορεί να ήταν ακόμα ζωντανοί, αλλά κάθε γράμμα στο μέτωπο ήταν πολύτιμο, αφού όλοι γνώριζαν κατά βάθος πως κάθε γράμμα μπορεί να αποτελούσε και το τελευταίο.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
● Οι απόψεις του ιστολόγιου μπορεί να μην ταυτίζονται με τα περιεχόμενα του άρθρου. Τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς εκφράζουν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν με οποιοδήποτε τρόπο το ιστολόγιο.
● Οι διαχειριστές του ιστολόγιου δεν ευθύνονται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει.
● Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, γενικά και εναντίον των συνομιλητών ή των συγγραφέων.
● Μην δημοσιεύετε άσχετα σχόλια με το θέμα.
● Με βάση τα παραπάνω οι διαχειριστές έχουν το δικαίωμα διαγραφής σχολίων χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.