Η Κύπρος θα ελευθερωθεί από μόνη της χωρίς να τη βοηθήσει κανένας.

Τό 1963 ὅταν ἐφτίαχνε τίς βεράντες τῆς ἐκκλησίας τοῦ Ἁγίου Ἀνδρονίκου, μιάς καί πάντα ἔβρισκε κάτι νά κάνει γιά τήν ἐκκλησία, ζήτησε βοήθεια ἀπό τόν Ἀντρέα Λεβέντη καί αὐτός δέν τοῦ ἀρνήθηκε καθώς τόν εἶχε βοηθήσει καί παλαιότερα. Καθώς ξεκίνησαν τή δουλειά γυρνᾶ ὁ Ἀντρέας καί λέει στόν παππού: «Μά γιατί μᾶς ἔφερες θεῖε Χατζή; Νά, τώρα κτυποῦν (βομβαρδίζουν) οἱ Τοῦρκοι καί θά μᾶς «φάνε». Ἄρχισαν νά κτυποῦν στήν Ὀμορφίτα». «Μή φοβᾶσαι Ἀντρίκκο μου», ἀπαντᾶ ὁ παππούς, «τώρα δέ μποροῦν νά κάνουν τίποτα. Ὕστερα, ὕστερα …», τοῦ λέει, ἀφήνοντας τήν κουβέντα αὐτή χωρίς νά τή ξεκαθαρίσει.


Ἄλλοτε ἔλεγε προφητικά τά ἑξῆς λόγια: «Θά ἔρθει μία ὥρα πού θά τρέχετε σάν τίς καμῆλες, θά φοβάστε νά κοιτάξετε πίσω σας. Ἐκεῖ πού θά πάτε θά νομίζετε πώς πήγατε στό πανηγύρι. Οὔτε θά πεινάσετε οὔτε θά διψάσετε. Πολλά κράτη θά ἐνδιαφερθοῦν ἀλλά οἱ Τοῦρκοι δέ θά ἀκοῦνε κανένα, θά εἶναι ἀνένδοτοι. Ὅμως θά ἔρθει ἡ ὥρα πού θά ξαναρθεῖτε στά σπίτια σας. Τήν ὥρα αὐτή πού θά ἔρθετε θά πέσετε κατά γῆς, θά ταπεινωθεῖτε». Ὁ κόσμος δέν πολύ καταλάβαινε. Τοῦ λέει τότε ὁ μεγάλος του γιός ὁ Ἀντωνής: «Χατζή, μά εἶπες ὅτι πολλά κράτη θά ἐνδιαφερθοῦν ἀλλά οἱ Τοῦρκοι θά εἶναι ἀνένδοτοι καί μετά λές ὅτι θά ἐπιστρέψουμε. Πῶς θά γίνει κάτι τέτοιο; Μήπως δέ θά τσακωθοῦμε μεταξύ μας;» (Οἱ ἀν­τί­θε­τες πο­λι­τι­κές παρατάξεις) «Θά ἔρθετε, τοῦ ἀπαντά. Θά τό θελήσει ἡ Παναγία καί θά ἔρθετε, ἀλλά σᾶς τό ξαναλέω ὅτι θά ταπεινωθεῖτε, θά πέσετε κατά γῆς. Ὁ Θεός γνωρίζει πότε καί θά σᾶς ἐλευθερώσει («θά σᾶς ξαπόλησει») ὅταν θά εἴσαστε ἐντάξει μεταξύ σας». «Ὅταν θά ἔρθετε πίσω, ἐκεῖ θά εἶναι τά κλάματα» εἶπε μία ἄλλη φορά. Στήν κα Σαλώμη ἔλεγε: «Θά μαυροφορήσει ὅλη ἡ Κύπρος καί θά γυρεύετε τήν πιό μικρή σπηλιά, τήν πιό μικρή τρύπα νά τρυπώσετε. Θά γίνει μεγάλο κακό στήν Κύπρο. Ἐσεῖς θά φύγετε, ἐγώ ὅμως θά μείνω». (Έν­νοοῦσε ὅ­τι θά πέ­θαι­νε καί θά θα­βό­ταν ἐ­κεῖ πρίν ἀ­πό τόν πόλεμο)

Σέ μία ἄλλη περίπτωση εἶπε στόν γιό του τόν Ἀντωνή γιά τό Κυπριακό: «Θά πᾶνε μέχρις ἐκεῖ γιά νά ὑπογράψουν συμφωνία, ἀλλά τελικά δέ θά τήν ὑπογράψουν. Ὁ σατανᾶς θά βάλει ἐμπόδια (θά «μπαρκάσει») καί ἔτσι δέ θά ὑπογράψουν τά χαρτιά. Τό πρόβλημα ὅμως θά λυθεῖ ἀπό μόνο του. Τότε ὁ Ντεκτάς θά πάει στή Μέκκα γιά νά γλιτώσει».

Κάποτε εἶπε γιά τό Κυπριακό «Διχοτόμηση δέν θά γίνει. Δέν μποροῦν οἱ Τοῦρκοι νά κάνουν διχοτόμηση». Ἄλλοτε μιλώντας του, ὁ γιός του ὁ Ἀντωνῆς, γιά τή δύναμη τῶν Τούρκων τοῦ εἶχε πεῖ πώς «οἱ Τοῦρκοι θά μᾶς φᾶνε». Τότε ὁ πατέρας του ἀπάντησε μέ τά ἑξῆς λόγια: «Ἄκου γιέ μου, θά ἔρθει μία ὥρα πού τρεῖς μόνον ἀνθρῶποι τήν Κύπρο θά μποροῦν νά τήν ἐλευθερώσουν. Καί ἡ Κύπρος θά ἐλευθερωθεῖ ἀπό μόνη της χωρίς νά τήν βοηθήσει κανένας». Ὅπως ὁμολογεῖ ὁ κύριος Ἀντωνῆς δέν ἦταν, οὔτε καί εἶναι εὔκολο νά ἐννοήσει κάποιος τά πιό πάνω λόγια.

Μερικοί συγχωριανοί του οἱ ὁποῖοι ἄκουσαν τί ἔλεγε σχετικά μέ τήν ἀπελευθέρωση τῆς Κύπρου, μή πιστεύοντας στά λόγια του, τοῦ εἶπαν ὅτι ἡ Κωνσταντινούπολη τόσα χρόνια εἶναι κάτω ἀπό Τουρκική κατοχή καί ἀκόμα δέν ἐλευθερώθηκε καί πῶς τάχα ἐμεῖς θά ἐλευθερωθοῦμε; «Θά ἔρθει κι' αὐτούς ἡ ὥρα τους πού θά τά πάρουν πίσω», τούς ἀπάντησε. «Ὁ Θεός δέν βιάζεται».

Τό 1963 ὁ κ. Ἀντωνής, ὅπως καί ἄλλοι, ἔβγαζαν σκοπιές καί περιφρουροῦσαν τό χωριό ἀφοῦ, ὅπως διηγεῖται, ὑπῆρχε πληροφορία ὅτι τά πολεμικά πλοῖα τῶν Τούρκων ἦταν διάσπαρτα στή Μεσόγειο. Μεσάνυκτα, μετά τή σκοπιά, πέρασε ἀπό τό σπίτι τοῦ πατέρα του σάν νά περίμενε κάτι νά ἀκούσει ἀπ’ αὐτόν. Ὁ πατέρας του πλαγίαζε στό σαλόνι καί μόλις τόν εἶδε γύρισε καί τοῦ εἶπε: «Τί κάνεις τέτοια ὥρα ξύπνιος παιδί μου;» «Νά, φρουρούσαμε στό δρόμο τοῦ Λαπάθου καί εἶπα νά περάσω νά δῶ ἄν εἶσαι ξύπνιος. Μᾶς εἶπαν ὅτι ἔρχονται οἱ Τοῦρκοι γιά νά εἰσβάλουν στό νησί καί πώς τώρα βρίσκονται στή Μεσόγειο».

«Δέ σοῦ εἶπα γιέ μου νά πέφτεις νά κοιμᾶσαι καί νά μήν γυρίζεις πλευρό; Σοῦ τό ἔχω ξαναπεῖ, τά νέα ἐδῶ νά ἔρχεσαι νά τά μαθαίνεις καί ὄχι στά ραδιόφωνα. Πήγαινε σπίτι γιέ μου πέσε νά κοιμηθεῖς καί ἐμεῖς δέν ἔχουμε καμιά εἰδοποίηση. Οἱ Τοῦρκοι θά ἔρθουν ἀλλά δέν θά ἔρθουν τώρα, μετά θά ἔρθουν καί θά πάρουν τήν Κύπρο τή μισή». «Ἄς μᾶς ἀφήσουν καί μέχρι τό πρωί θά τούς καθαρίσουμε», λέει μέ θάρρος ὁ Ἀντωνής. «Ρέ Ἀντωνούι, οἱ Τοῦρκοι θά ἔρχονται ἀπό τό χωριό σου καί ἐσύ ἀπό τό χωριό τους δέ θά μπορεῖς νά περάσεις», τοῦ εἶπε τότε ὁ πατέρας του κουνώντας τό κεφάλι του. Ὡσάν νά ἔβλεπε δηλαδή τό τί θά ἐπακολουθοῦσε μπροστά του. Μετά ἀπό λίγες μέρες οἱ Τοῦρκοι ἔκλεισαν τούς Τουρκοκύπριους μέσα σέ θύλακες καί δέν ἄφηναν κανένα νά περάσει ἀπό τά χωριά τους.

«Μά δέν εἴμαστε μόνοι μας, ἔχουμε καί τήν Ἑλλάδα», τοῦ ξαναλέει ὁ Ἀντωνής.

«Κανένα δέν ἔχουμε ὑπέρ μας, εἶναι ὅλοι ἐναντίον μας. Οἱ Τοῦρκοι θά ἔρθουν ὕστερα καί ὅλοι θά τούς ζητοῦν νά σταματήσουν καί αὐτοί δέ θά σταματοῦν (με­τα­ξύ 23-26 Ἰ­ου­λί­ου 1974 συμφωνήθηκε ἐ­κε­χει­ρί­α πού οἱ Τοῦρ­κοι ὅ­μως δέν σε­βά­στη­καν). Καί τότε θά ἀφήσετε τά σπίτια σας ὅπως εἶναι καί θά φύγετε. Θά πέφτετε ὁ ἕνας πάνω στόν ἄλλο (θά εἴ­σα­στε ὅ­λοι μα­ζί στρι­μωγ­μέ­νοι) χωρίς νά πειράζει ὅμως ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Μετά ὁ κόσμος θά ἁμαρτήσει. Θά ἀργήσετε λίγο νά ἔρθετε πίσω. Ὅταν θά ἔρθετε πίσω, τότε θά εἶναι τά κλάματά σας. Τότε θά δώσει νόηση στόν κόσμο ὁ Θεός, νά καταλάβει τό δρόμο τόν ὀρθό ποιός εἶναι. Πολλοί Τοῦρκοι ἀπό τά ἔργα τά καλά, θά γίνουν Χριστιανοί. Τούτη ἡ Παναγία καί τίς πέτρες θά τίς κάνει Χριστιανές ἐκείνη τήν ὥρα, ὄχι μόνο τούς ἀνθρώπους. Θά ἔρθει ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ. Ὁ κόσμος θά περπατᾶ μέ τό κεφάλι σκυφτό. Ἡ Κύπρος θά ἐλευθερωθεῖ ἀπό μόνη της χωρίς νά τή βοηθήσει κανένας».

Το βιβλίο "ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ἀπό τή Μηλιά Αμμοχώστου" είναι έκδοση της Καλύβης μας.περισσότερα εδώ

 Πηγή


ΠΑΠΠΟΥΣ ΧΑΤΖΗΦΛΟΥΡΕΝΤΖΟΣ
(Φλουρέντζος Μιχαήλ Πατσιάς - “Χατζημούνας”)
Της Μηλιάς το κλέος 

Γεννήθηκε στο χωριό Μηλιά Αμμοχώστου το έτος 1901. Η πίστη και η αγάπη του προς το Θεό ήταν μεγάλη. Ο ασκητικότατος τρόπος της ζωής του και τα προφητικά του λόγια τον έκαναν να μοιάζει με τρελό. Σχολείο δεν πήγε και για μεγάλο μέρος της ζωής του δεν ήξερε να διαβάζει. Αρχικά δεν αγωνιζόταν πνευματικά και ζούσε μια συνηθισμένη κοσμική ζωή μέχρι που μια ασήμαντη αφορμή έγινε αιτία να φωτιστεί η ψυχή του και να γεμίσει απο Θείο πόθο για τον Κύριο μας και για κάθε πνευματική αρετή.

Όταν έγινε περίπου 40 χρονών απο Θείο ζήλο ξεκίνησε να περιεργάζεται και να μελετά δειλά-δειλά τα ιερά βιβλία της εκκλησίας και σύντομα έμαθε να διαβάζει. Στο επάγγελμα ήταν γεωκτηνοτρόφος ενώ αργότερα ασχολήθηκε με πολλές διαφορετικές εργασίες όπως κτίστης, καλλικάς κα.
Παντρεύτηκε μια ήσυχη γυναίκα από τη Μηλιά, την Αννεζού και μαζί της απέκτησε έξι παιδιά, πέντε γιούς και μία κόρη. Το 1945, είχε πάει για προσκύνημα στους Αγίους Τόπους εξ΄ ου και πήρε την ονομασία Χατζής. Όταν πλέον είχε παντρέψει τα τρία από τα έξι του παιδιά, από Θείο πόθο, πήγε αρχικά στη Μονή του Αποστόλου Βαρνάβα κοντά στο Βαρώσι και αργότερα στη Μονή Σταυροβουνίου για να γίνει μοναχός. Οι ηγούμενοι των Μοναστηριών όμως αρνήθηκαν να τον δεχθούν λόγω του ότι ήταν παντρεμένος και είχε παιδιά ελεύθερα.

Η ζωή του ήταν ασκητική με συνεχή νηστεία και προσευχή. Δεν έτρωγε παρά μόνο λίγα χόρτα και ψωμί την ημέρα ευχαριστώντας το Θεό. Τη Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκεύη απείχε απο κάθε τροφή αλλά και πόση. Μαγειρεμένα φαγητά δεν έτρωγε, ούτε καν λάδι. Προτιμούσε να τρώει φρούτα. Έκανε αυστηρότατη νηστεία, παρόλο που ο ύπνος του ήταν ελάχιστος και η δουλειά πολλή. Τις δυσκολίες στη ζωή του δεν τις λάμβανε υπ’ όψη και έλεγε: “ο Χριστός τόσα βάσανα πέρασε για μας και εμείς θα παραπονιόμαστε;”

Μεταλάμβανε πολύ τακτικά το σώμα και το αίμα του Χριστού. Θεωρούσε τον εαυτό του αμαρτωλό και το φρόνημα του ήταν πάντα ταπεινό. Του άρεσε πολύ να δίνει ελεημοσύνη και πολύ τακτικά βοηθούσε όποιον είχε ανάγκη στα χωράφια χωρίς ποτέ να πάρει χρήματα. Μάλιστα, μετά το τέλος της εργασίας μάζευε όλους και διάβαζαν το “απόδειπνο”. Στο σπίτι κοιμόταν στο πάτωμα και σ’ αυτούς που τον επισκέπτονταν έπλενε τα χέρια.

Η προσευχή ήταν το κύριο του έργο. Ο παππούλης τις νύκτες αγρυπνούσε προσευχόμενος ενώ ο ύπνος του ήταν λίγος. Αμέτρητες, διηγούνται τα παιδιά του, ήταν οι φορές που τον είχαν δει ή ακούσει να κλαίει καθώς προσευχόταν. Πολύ συχνά καθώς έφευγε από την εκκλησία πήγαινε σε σπίτια συγχωριανών του ή σε σπίτια γειτωνικών χωριών και τους μιλούσε με ζήλο για το Χριστό.
Παράδειγμα μεγάλο γι’ αυτά που έλεγε ήταν ο ίδιος του ο εαυτός. Η εξωτερική του εμφάνιση ήταν πάντα λιτή και ποτέ δεν είχε να επιδείξει κάτι το υλικό. Καθημερινά μετέβαινε στις εκκλησίες του χωριού καθώς και άλλες εκκλησίες της περιοχής και βοηθούσε τους ιερείς στην τέλεση των ιερών τους καθηκόντων, και φρόντιζε για την ευπρέπεια του οίκου του Κυρίου μας.

Για τη πολλή του αγάπη προς το Θεό αξιώθηκε από τον Κύριο να έχει το προορατικό χάρισμα. Προείπε για την Τουρκική κατοχή πολλά χρόνια πριν γίνει, συνέτιζε τους συγχωριανούς και συνανθρώπους του αποκαλύπτοντας τους πολλά κακά που θα συνέβαιναν, είχε προσωπική εμπειρία του Ακτίστου Φωτός, με την δακρύβρεκτη προσευχή του αποσοβήθηκαν δεινά και τέλως προείπε για το θάνατο του για τον οποίο προετοιμάστηκε με απόλυτη νηστεία για δεκαπέντε ολόκληρες μέρες. Αξιώθηκε επίσης να υποστεί πολλούς χλευασμούς για την αγάπη του Χριστού καθώς και την «ρετσινιά του τρελλού» γι’Αυτόν.

Ο παππούς Χατζηφλουρέντζος κοιμήθηκε ειρηνικά στην αγκαλιά της Παναγίας μας στη Μονή της Παναγίας της Αυγασίδας την 10η Οκτωμβρίου 1969 αφού μετάλαβε το σώμα και το αίμα του Κυρίου μας μετά από το Άγιο ευχέλαιο.


Την ευχή του να έχουμε.
Αντώνης Αντωνίου
agiosgeorgiosmakris.com