Στὸ Εὐαγγέλιο διαβάζουμε ὅτι στὸν Γολγοθὰ τὴν ὥρα τῆς σταυρώσεως τοῦ Χριστοῦ ἕνας ἐκ τῶν ληστῶν, ποὺ σταυρώθηκε μαζί του, εἶπε στὸν Χριστό: «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. κγ´ 42). Καὶ ὁ Χριστὸς τὸν διαβεβαίωσε ὅτι ἐκείνη τὴν ἡμέρα θὰ εἰσερχόταν στὴν Βασιλεία Του.
Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἑρμηνεύοντας αὐτὸ τὸ γεγονὸς ἀποκαλοῦν τὸν ληστὴ θεολόγο, ποὺ θεολόγησε ἀπὸ τὸν σταυρό, ἀναγνωρίζοντας ὅτι ὁ Χριστός, ποὺ καταδικάστηκε νὰ πεθάνη διὰ τοῦ Σταυροῦ εἶναι Θεός. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἔχει μιὰ τέτοια ὁμιλία.
Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἐπαναλαμβάνεται ποικιλοτρόπως σὲ κάθε ἐποχή. Πόσοι ἄνθρωποι δὲν ὁμολογοῦν τὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ καὶ δὲν προσεύχονται σὲ Αὐτόν, ἀκόμη καὶ τὴν ὥρα ποὺ πεθαίνουν! Πόσοι δὲν τελειώνουν τὴν ζωή τους μὲ μετάνοια καὶ συντριβή!
Διάβασα σὲ περιοδικὸ ὅτι ὁ μακαριστὸς Ἐπίσκοπος Πατάρων Εἰρηναῖος, ποὺ ἀνήκει στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, καὶ ὑπηρετοῦσε στὴν Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπὴ Θυατείρων καὶ Μεγάλης Βρετανίας, στὸν Πρόλογο τοῦ βιβλίου του μὲ τίτλο «Λουλούδια ἀπὸ τοὺς κήπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας» ἀναγράφει ἕνα συγκλονιστικὸ περιστατικό:
Προχθές γυρίζοντας από έναν Εσπερινό, πέρασα από την Ομόνοια. Πλήθος νέων ήταν μαζεμένοι γύρω από ένα παιδί. Στο χέρι του κρατούσε την τελευταία σύριγγα του θανάτου.
Τον πλησίασα και με δακρυσμένα μάτια φώναξε:
– Βοήθεια, βοήθεια πεθαίνω!…
Έτρεξα κοντά του, τον αγκάλιασα.
Με σπασμένη φωνή μου είπε:
– Παππούλη, πεθαίνω, διάβασέ μου μία ευχή…
Γονάτισα, του διάβασα μία ευχή.
Ψέλλισε ίσα-ίσα:
– Πες του Χριστούλη να με δεχτεί…
Και ξεψύχησε, μέσα στην αγκαλιά μου, άγνωστος μεταξύ αγνώστων.
Φεύγοντας, ψιθύρισα μία προσευχή:
»Χριστέ μου, μία λέξη είπε ο ληστής και τον δέχτηκες στην Βασιλεία Σου, δέξου και την ψυχή αυτού του παιδιού Σου»…
– Μητροπολίτης Πατάρων Ειρηναίος
(Περιοδικὸ «Ἐρῶ», Ἀπρίλιος-Ἰούνιος 2011).
Τὸ περιστατικὸ αὐτὸ εἶναι πολὺ χαρακτηριστικό. Τὸ παιδὶ αὐτό, ποὺ ἦταν πληγωμένο ἀπὸ τὴν σύγχρονη μάστιγα τῶν ναρκωτικῶν πέθανε στὸν δρόμο, ζητώντας προσευχὴ καὶ ἐπιθυμώντας νὰ τὸν δεχθῆ ὁ Χριστὸς στὴν βασιλεία Του. Ποιός ξέρει πόσα βάσανα πέρασε στὴν ζωή του, γιὰ νὰ καταλήξη στὰ ναρκωτικὰ καὶ ποιός ξέρει πόσες πληγὲς δέχθηκε ἀπὸ τὸ στενὸ καὶ εὐρύτερο κοινωνικὸ περιβάλλον καὶ ἀπὸ τοὺς ἐμπόρους τῶν ναρκωτικῶν, τοὺς ἐμπόρους τοῦ θανάτου! Καὶ ὅμως πέθανε μὲ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν αἴτηση γιὰ τὴν Βασιλεία Του.
Ἀλλὰ καὶ ἡ προσφορὰ τῶν Κληρικῶν εἶναι μεγάλη, ὅταν ἀνοίγουν τὴν ἀγκαλιά τους σὲ τέτοιες πληγωμένες ὑπάρξεις, ὅταν δέχωνται τὸν πόνο τῶν ἀνθρώπων, ὅταν χύνουν κάποια δάκρυα γιὰ τοὺς νέους ποὺ βασανίζονται σκληρά.
Συγκινήθηκα διαβάζοντας αὐτὸ τὸ περιστατικό, γιατί θυμήθηκα μία παρόμοια σκηνή. Κοντὰ στὴν Ὁμόνοια τῆς Ἀθήνας κάποια κοπέλα 25-30 ἐτῶν, ποὺ ἔμοιαζε μὲ 60 ἐτῶν, σκελετωμένη ἀπὸ τὰ ναρκωτικά, πονεμένη στὸ πρόσωπο, ποὺ ἦταν σκαμμένο ἀπὸ τὸν πόνο καὶ τὰ βάσανα, μὲ ἐκλιπαροῦσε: «Παππούλη, κάνε μιὰ προσευχὴ γιὰ μένα, γιὰ νὰ σωθῶ» καὶ μοῦ εἶπε τὸ ὄνομά της. Ἀκόμη καὶ τώρα, ὕστερα ἀπὸ χρόνια, ἔχω μέσα μου ἔντονα τὴν ἐνθύμηση τοῦ προσώπου της. Εἶναι παιδιὰ τοῦ Θεοῦ ποὺ ἀναζητοῦν τὸν Πατέρα τους, ποὺ μὲ τὸν τρόπο τους ζητοῦν ἀγάπη καὶ στοργή, τὴν ὁποία τοὺς τὴν στέρησε ἡ «ἀκοινώνητη κοινωνία».
Ἡ ἱστορία τοῦ Γολγοθᾶ ἐπαναλαμβάνεται καὶ ὁ Χριστὸς ἐξακολουθεῖ νὰἔχη φίλους ἀπὸ τὸ πιὸ πληγωμένο μέρος τῆς κοινωνίας, ἀπὸ τοὺς «ἀνασφάλιστους»!
Ν.Ι.
ΠΗΓΗ: parembasis.gr
(περιοδ. «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΙΣ», Ἱ. Μητρ. Ναυπάκτου, τ. Αὐγούστου 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
● Οι απόψεις του ιστολόγιου μπορεί να μην ταυτίζονται με τα περιεχόμενα του άρθρου. Τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς εκφράζουν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν με οποιοδήποτε τρόπο το ιστολόγιο.
● Οι διαχειριστές του ιστολόγιου δεν ευθύνονται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει.
● Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, γενικά και εναντίον των συνομιλητών ή των συγγραφέων.
● Μην δημοσιεύετε άσχετα σχόλια με το θέμα.
● Με βάση τα παραπάνω οι διαχειριστές έχουν το δικαίωμα διαγραφής σχολίων χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.